ZELFBEWUSTZIJN

Veel relaties zijn gebouwd op onbewuste behoeften en oude tekorten. We zoeken in de ander wat we als kind misten – en noemen dat liefde. Maar dat leidt vaak tot afhankelijkheid, verwarring en pijn.

In mijn werk help ik mensen om van relatie naar echte verbinding te gaan: een gelijkwaardige, eerlijke band waarin je elkaar vrijlaat én ondersteunt. Dat vraagt zelfinzicht en de moed om naar binnen te kijken. Maar het opent de weg naar heling, groei en liefde die écht klopt.

Een vrouw tegenover me breekt – niet omdat ze zwak is, maar omdat haar oude overtuigingen het begeven. Alles wat ooit ‘goed’ leek, blijkt niet meer te kloppen. Ik voel haar pijn, haar eenzaamheid, en herken iets van mezelf. Als coach blijf ik binnen mijn rol, maar als mens word ik geraakt. In een kleine glimlach zie ik verandering: een eerste stap richting zelferkenning. Ze weet het nog niet, maar haar systeem ademt iets van rust. Verandering begint daar waar we durven voelen.

Ik kom binnen. Leuk huis, alles best op orde. Ik kom helpen met de relationele vraagstukken die de personen in de relatie hebben. Soms loop ik binnen bij mensen die op een punt zijn beland dat ze uitspreken dat het zo op geen enkele manier verder kan. Toch word ik dan glimlachend ontvangen, maar de spanning, radeloosheid en uitputting zijn ook goed voelbaar. We gaan in gesprek en binnen een paar minuten komen uitspraken als: “Zo houd ik het echt niet vol,” “Zo kan het echt niet verder,” “We zijn vastgelopen,” “Ik zit in een gouden kooi,” en de heftigste in mijn ogen: “Ik wil het niet meer.” Dit wordt dan doorgaans uitgesproken met diepe, zware emoties. De mensen zelf omschrijven dat punt, als ik één-op-één met ze spreek, als ‘helemaal gebroken zijn’ of ‘helemaal op zijn’ en ‘het allemaal niet meer weten.’