Zelfontwikkeling.
Vandaag ben ik ongeveer 10 jaar lang bezig met het ont’wikkelen van het zelf in mij. Het was vooral in het begin een enorme worsteling om het perspectief te veranderen waarvandaan ik naar mijn dieptepunt keek. Toch ben ik dat kunnen draaien, zodat het juist een hoogtepunt in mijn leven is geworden. Al jaren was het mijn voorzichtige mening dat het dieptepunt het hoogtepunt is, maar nu, nu op dit moment ervaar ik dat ook werkelijk zo, diep in mijzelf.
Ik denk niet meer, maar ik voel dat het dieptepunt van mijn leven, mij op de weg heeft gezet waar ik op wil zijn. De weg waar ik ooit om heb gevraagd. Het brengt mij nu echter voorbij het punt waar ik ooit van had gedacht te kunnen behalen.
Het is gek omdat te schrijven over jezelf, aan de andere kant weet ik ook dat het niet om mijn verlangen gaat, maar om het verlangen van elk mens om mij heen. Het verlangen de aansluiting te vinden, al dan niet in het teken de verbinding zoekende met jezelf of een ander.
Deze week realiseerde ik me dat ik verder kan, verder als ik mijn dromen konden gaan reiken, waarbij ik me realiseer dat de dromen die ik had, ook weer gekoppeld waren aan de gedachtes die ik had. Ik droomde lange tijd van wat ik dacht dat mogelijk was, nu vandaag realiseer ik mij en ervaar ik dat dromen een beperking zijn omdat die ook gekoppeld zijn aan hetgeen wat ik dacht dat mogelijk was. Het gaat niet over de droom, het gaat over het oneindige.
Zelfontwikkeling als doel.
We beperken het zelf, het zelf in ons als mens. We denken, we dromen, we redeneren, en dan denken we dat we het goed doen, omdat we de omgeving ons dat laten ingeven. We hebben het over weten over feiten, over pijn, verdriet, gemis, angst. We worden opgevoed, gevormd vanuit het idee dat we alles nog moeten leren. We worden direct vanaf onze geboorte geconfronteerd dat wij niet volledig zijn, we moeten nog een hoop leren, beter worden, volledig.
Nu vandaag zie ik niet alleen dat we er helemaal naast zitten, ik voel het ook, ik ‘ken’ ‘het’. We doen onszelf tekort, omdat we denken. Denken dat we moeten leren, denken dat we een doel moeten hebben, denken dat we een focus nodig hebben, denken het te weten. Dat is zo sterk dat we onszelf gaan overtuigen van die gedachtes. Een overtuiging, een woord wat inhoudt dat we teveel tuig opzetten. In de zeilerswereld, is teveel tuig in een oogwenk desastreus. Teveel tuig maakt dat wat er werkelijk toe doet kapot gaat. Wij breken met overtuigingen zelf af wat werkelijk voor ons van waarde is, en dat rechtvaardigen we vervolgens ook nog. Bijvoorbeeld door geloof, “jezelf” geloven.
We redeneren uit strijd, handelen uit pijn, we denken dat kwetsbaarheid zwak is, en komen in de waan, de waan van alle dag die ons laat geloven dat we het goed doen, en dat de ander het niet goed doet. In die waan worden we vervolgens zoekende. Zoekende naar erkenning, zoekende naar betekenis, zoeken de naar waarde. En dat zoeken we vervolgens in de omgeving waarin we leven, bij de ander. We ervaren diep van binnen een gemis, en dat gaan we compenseren aan de buitenkant. Ik mis diep van binnen liefde, dus zoek dat in de relatie die ik heb met een ander. Ik mis erkenning, dus die moet een ander geven. Ik mis dat ik wordt gezien, dus wil dat de ander naar mij kijkt. Ik voel me niet gehoord, dus de ander luistert niet. Dat vinden we logisch, omdat onze gedachte zo is gevormd.
Het is logisch om te zoeken op een andere plek als waar het gemis is. Terwijl we het allemaal kennen, de valkuil van de onzinnigheid. We zoeken hetgeen wat in gedachte direct voor ons ligt. We zoeken de afstandsbediening, en zien niet dat deze binnen 20 cm bij ons ligt. We zoeken de bril door het hele huis, terwijl die op ons hoofd staat. We zoeken de sleutels, die gewoon aan het haakje hangen. Daar lachen we om, wat grappig.
Maar zo grappig is het niet meer als je gevoel zoekt. Zo grappig is het niet meer als je afdwingt dat de ander er moet zijn zodat jij geluk kunt ervaren. Is het nog zo grappig dat we dwingen de ander thuis te blijven omdat we ons anders eenzaam voelen? Is het nog zo grappig dat als de ander ons vertrouwen heeft geschonden, we boos worden op de ander?
Al dit soort overtuigingen lijken diep in ons te zitten. Toch is ook dat een gedachte, overtuigingen die we logisch vinden zitten niet zo diep. We vinden het logisch vinden dat we ons oordeel vellen op ‘het geen’ wat een ander tegen ons zegt. We vinden het logisch dat we afstand nemen van de dierbaren naast ons. We vinden het logisch vinden dat we de verbinding verliezen. We vinden het logisch vinden dat we elkaars taal niet meer verstaan. Als dat doorzet, is het logisch dat je uit elkaar gaat, dat je doet wat je doet.
De potentie in ons als mens is enorm, vanuit mijn perspectief zie ik dat de wetenschap er eigenlijk nog geen enkel idee/bewijs over heeft. Het is bezig met diagnoses, niet met de oplossing. Ik zie dat wij denken dat de wetenschappers het weten. We noemen bijvoorbeeld de medische wereld, we denken dat ze het daar weten, en dat wat zij weten gaan wij geloven. We gaan bijvoorbeeld geloven dat we een persoonlijkheidsstoornis hebben, we gaan geloven dat dat kan. Maar kan je persoonlijkheid, het zelf, wel verstoord zijn? Is het niet eerder een manifestatie stoornis? Dit soort uitspraken lijken nuances, tegelijkertijd maken ze hoop kapot en zetten je met een rug tegen de muur. Je kunt namelijk niets aan je persoonlijkheid veranderen, maar wel iets aan de manier waarop je die persoonlijkheid uit. Vaak gaat dit om niets anders als een diep intrinsiek inzicht. Door te stellen dat je persoonlijkheid verstoort is, worden we neerslachtig en gaan proberen te accepteren dat de persoonlijkheid is verstoort, ipv een oplossing te zoeken om de persoonlijkheid op een andere manier te manifesteren.
Veel mensen snappen het verschil niet, omdat ze niet stil staan bij wat er wordt gezegd, omdat ze de kennis niet hebben er anders naar te kijken omdat die hen niet is aangereikt. niet omdat ze de kennis niet kunnen hebben, maar het nooit is aangereikt. En dat tekort aan begrip maakt dat we weg gaan kijken, we gaan andere dingen prioriteren, zoals de uitspraak van een ander. We gaan geloven wat de ander geloofd. Maar vraag jij jezelf eens af wat je eigenlijk wilt geloven, en sterker nog, wil je eigenlijk wel geloven, of wil je ervaren wat je gelooft?
Ik mijn dagelijks zijn help ik mensen die het perspectief voor de toekomst kwijt zijn geraakt. Mensen die denken dat het erg is waar ze zijn beland. Mensen die door de ‘normale’ medische wereld soms al jaren en jaren onder behandeling zijn geweest. Toch zitten zij gebroken voor mij. Soms wantrouwend, aftastend en vol ongeloof omdat de eerdere en jarenlange ervaringen niet positief zijn geweest.
En dan het enige wat ik hoef te doen, is verbinden aan deze mensen, verbinden aan wie zij werkelijk zijn en dat teruggeven. Vol ongeloof kijken ze mij dan aan, het brein schiet tekort omdat de eerdere ervaring alle waarde verliest. Dan ineens loopt het anders, ze ervaren diep van binnen dat ze worden gezien, worden begrepen. Het is niet te bevatten, maar het gebeurd, elke dag opnieuw. Het enige wat ik doe, is het bewustzijn van wie ik ben en hoe ik verbind aan het zelf, leren aan de ander. Dat heb ik geleerd omdat ik voor mezelf heb gekozen. En daar groei ik in! Elke dag triggert mijn gevoel van euforie, nu na 10 jaar Zelfontwikkeling, ga ik begrijpen welke waarde er in een mens zit, en hoe die waarde te verbinden is met de waarde van een ander. Dan voel ik de euforische dankbaarheid die in mij huist, en voel ik de warmte en rust die dat met zich meebrengt.
Die dankbaarheid wil ik graag delen met een ieder die met mij in contact is geweest, op welke manier dan ook. Die dankbaarheid hoort namelijk niet alleen bij mij. Dankbaarheid krijgt pas echte waarde als je die kunt delen, en daar heb je verbinding voor nodig. Maar vergis je niet, het gaat voornamelijk over de verbinding met jezelf, diep van binnen. Als je daar kunt verbinden, ben je dankbaar voor het gemis wat je ooit hebt ervaren.
Zelfontwikkeling is in mijn ogen de mooiste reis die je in dit leven kunt maken, het is het geen wat je het dicht bij volledigheid brengt,. Vraag jezelf eens af wat jij doet, en of dat wat je doet, past bij wie jij werkelijk bent. Als dat niet het geval is, daag ik je graag uit een verandering voor jezelf in te gaan zetten. Mij te volgen op het pad wat ik bewandel, en daarin jezelf te gaan ontmoeten.
Martin, Zelfbewustzijn
Meer weten, lees mijn blog of lees eens wat meer op google over zelfbewustzijn.
