Vaak is het zo dat mensen gevoel met een reden afsluiten. Meestal ontstaat het omdat mensen het gevoel niet willen ervaren, er geen tijd voor hebben, het niet fijn vinden of er bang voor zijn. Allemaal ‘goede’ redenen om gevoel te onderdrukken.
Echter het onderdrukken van gevoel maakt dat het zich sterker gaat manifesteren, met als gevolg dat mensen het nog sterker gaan onderdrukken. Dat gaat zo soms jaren door. Dus het gevoel wat je onderdrukt gaat eigenlijk alleen maar sterker worden, het gaat niet weg en het wordt niet minder. In veel gevallen wordt het gevoel wat je onderdrukt zo sterk, dat je er uiteindelijk bang zelfs voor wordt. Het kan zomaar zijn dat je denkt (en uitspreekt) dat je het gevoel niet aankan of bang bent dat als je het aangaat dat de wereld instort. De angst is dus zo sterk dat je het onderdrukte gevoel als levensbedreigend ervaart. Je wordt als “het ware” dus bang van het gevoel wat je onderdrukt. En omdat gevoel van jezelf is, wordt je dus onbewust bang voor een deel van jezelf en dat doet iets met je zelfvertrouwen.
Als je dat heel lang doet wordt leven met angst een gewenning. Je ervaart echter niet dat alleen het negatieve gevoel afgezwakt is, maar ervaart dat al het gevoel niet meer zo sterk binnenkomt. Ook de positieve dingen. Dat ontwikkeld zich zo langzaam dat je dat niet merkt.
Mensen ervaren dan in de praktijk dat de zin van het leven onder druk staat. Het heeft allemaal niet meer zoveel belang, we vinden alles wel goed met een bepaalde mate van onverschilligheid. Je gaat je vervolgens verder afsluiten en tegelijkertijd meer naar buiten richten, meer op stap bijvoorbeeld en aandacht zoeken van een ander. Of je gaat je juist helemaal terugtrekken, sluit relaties af en vereenzaming is een gevolg.
Dat draait op een gegeven moment als de tijd verstreken is, je wordt je namelijk bewust dat je iets mist. Je mist bijvoorbeeld aandacht, dat iemand aan je denkt of dat iemand jou echt ziet of kent. Binnen de relatie wordt dat zichtbaar bij je partner. Daar gaat dan de focus heen.In eerste instantie ga j hopen hopen om vervolgens te gaan verwachten en uiteindelijk gaat wanhopen. Als dat gebeurd ga je kijken naar de verschillen tussen jullie en ga je afstand nemen van de ander. De ander geeft jou namelijk niet wat je zoekt…..DENK JIJ.
In de essentie mis je voor jouw gevoel dat je partner jou echt ziet. En dan heb ik het niet over dat iemand zegt “goh wat een lekker lijf heb jij” (ook fijn :)) maar meer in de zin van jou zien in wie je echt bent. Dat uit je dan in de vorm van uitspraken als: “Je kent mij niet”, “Je snapt er niets van” of je “Begrijpt mij niet”. Vaak geuit vanuit een gevoel van frustratie.
De essentie? Je mist een gevoel binnen de relatie. Logisch die ben jij tenslotte aan het onderdrukken. Je hebt een behoefte dat iemand je ziet, maar omdat je dat niet echt toelaat (een muurtje) ervaar je dat niet. Maar eigenlijk hunker je niet naar aandacht, maar naar een gevoel van verbinding of bijvoorbeeld erkenning.
Dat maakt dat aandacht van de ander niet toereikend zal zijn. Onbewust ben je namelijk opzoek naar het gevoel wat aandacht je geeft. Maar nogmaals, je bent gevoel aan het onderdrukken.
Voor je het weet ga je binnen de relatie de ander verwijten dat jij geen aandacht krijgt.
Maar is dat wel zo? Is het wel zo als jij bepaalde gevoelens niet aangaat, het dan aan de ander ligt?
De realiteit is in mijn beleving als je gevoel afsluit, je in de praktijk eigenlijk continue bezig met het negatieve gevoel. Het is namelijk een actief process. Daarnaast sluit je niet alleen het negatieve gevoel af, maar eigenlijk al het gevoel! Je gaat daardoor je gedrag aanpassen. Dat doe je om jezelf te beschermen, maar waarvoor?
Als je eerlijk bent naar jezelf weet je dit. Het negatief gevoel is er gewoon, dat voel je. Het is niet op te sluiten of af te schermen ook al denk je dat.
Als jij een muurtje hebt opgebouwd en je komt bij een coach, wordt het moeilijk. Een goede coach gaat je namelijk stapsgewijs tot deze inzichten brengen, en dat is soms best pijnlijk. Je gaat meer snappen van je eigen gevoel en gedrag en dat is soms best confronterend. Je gaat naar een coach voor hulp, maar meer onmacht ervaren is waarschijnlijk het eerste wat je ervaart. Je wordt je ZELFbewust van jouw gedrag en gevoel, en voor je het weet wordt jij geconfronteerd met gevoelens waarvan jij denkt dat je ze niet aankan. Je gaat een diepe pijn ervaren, heftige boosheid, machteloosheid, leegte…….tranen dienen zich aan…radeloos…het niet meer weten…
Tegelijkertijd, als jij je minder op jouw emoties richt, ga je gevoelsmatig ruimte ervaren. Soms slaat het door naar euforie of het gevoel van een openbaring. Het is niet te geloven, niet te bevatten en dat duurt even. Het duurt even, omdat je niet durft te vertrouwen. Dan val je wellicht terug in oude patronen, je gaat weer nadenken en relativeren.
Toch is er nu een groot verschil. Je hebt gevoelt wat er speelt en weet nu wat je eraan kunt doen. Het is een weg, maar je kent de weg nu, jij bent je meer ZELFbewust. Het is een kwestie van tijd, maar het goede gevoel wat je even ervoer was sterk en intens, dat laat je niet meer los. Wat je leert is dat gevoel te verweken is en dat je het niet kunt afsluiten.
Zoek iemand die verschil maakt, iemand die jou weet te raken. Openstellen kun je leren.
Martin Goedknegt
ZELFbewustzijn als LIFE & RELATIECOACH, PRIVE EN ZAKELIJK
Leuk om te lezen? Geen van deze blogs missen en de laatste in je mailbox? Abonneer je dan nu hieronder.
