Anoniem

 

Mensen lopen in de rondte met vragen die hen bezig houden, vragen die energie kosten, onrust geven of zelfs een oorzaak zijn van sterk afwijkend gedrag. Die mensen handelen vaak in cirkels, omdat het “mens eigen” is om in cirkels te handelen als je geen uitzicht(punt) meer hebt. Het komt voor dat iemand contact met mij zoekt, en dan toch afhaakt. Dat raakt mij. Niet voor mij persoonlijk, maar omdat ik de ander begrijp. Ik weet namelijk dat het heel moeilijk is om tot de stap te komen, en ik weet ook dat als je die maakt, je je eigen leven als onprettig ervaart. Ik weet dat je het dan anders wil, en ik weet dat je moed moet verzamelen om contact op te nemen. Maar soms is moed verzamelen niet genoeg. Dan neem je contact op, en grijpt bijna tegelijkertijd je oude systeem weer in. Het geloof dat het beter zal worden “Als dit, dan zal” , de overtuiging dat je het alleen kunt “Ik kan dit eigenlijk best zelf”, het vermogen om te relativeren “Zo erg is het nou ook weer niet” of je situatie te rechtvaardigen: “Als ik daarmee stop dan”……

Dit zijn zomaar een paar systemen die we bij ons dragen welke er toe leiden dat we de stap die we eigenlijk willen nemen, niet maken. Gisteren had ik daar een voorbeeld van. Ik voel me dan machteloos, en juist dat raakt me.

“Hoi Anne! Goed te horen dat je weer een stap hebt kunnen maken! Mij raakt het me elke keer weer als iemand dichter bij zichzelf komt. Mooi is dat! Zoveel mensen zo ver bij zichzelf vandaan en veel zoekende op een eigen manier naar de eigen weg. Vaak allemaal in gedrag gevormd, door wat we hebben meegemaakt en hoe we daarmee omgaan. Niet geschoold in zelfbewustzijn wat ertoe leid dat we een stukje bewustzijn missen, wat maakt dat we niet tot inzicht komen wat we zoeken. Het gevolg is dat we in cirkels komen.

Hoe mooi is het dan als iemand toch weer een stukje weet te vinden. Weer meer energie krijgt, een sprankeling voelt en meer ruimte ontwikkeld voor het gevoel van vrijheid en veiligheid. Voor mij is er tegelijkertijd hoop, hoop ik dat mensen verder komen, nog dichter bij zichzelf omdat je daar zoveel moois kunt ervaren. Dat omdat ik heb ervaren hoe het verschil kan zijn en het ook terug zie bij de mensen die ik help. Vaak komt die echte sprankeling weer terug.

Ik probeer mezelf niet te verkopen, maar ik hoop zo toch nog iets van extra waarde aan je mee te kunnen geven. Ik ben oprecht blij voor je dat je weer verder bent en tegelijkertijd raakt het me dat ik gevoelsmatig ervaar dat je op de grens zit van vooruitgang en stilstand, en dat je dat als vermoeiend ervaart. Ik zou je graag willen meegeven dat het proces wat je doormaakt, niet zo hoeft te gaan zoals het nu gaat. Iemand van buiten kan jou helpen verder bij de grens vandaan te komen staan en in het het mooie gebied meer van jezelf te vinden. Wat dat met je zal doen is dat je grote stappen maakt, je energie zal geven ipv dat het energie kost, dat je zult voelen welke last je draagt, net voordat je zult ervaren dat het van je af zal vallen.

Natuurlijk is het jouw proces, en natuurlijk moet je doen wat bij je past, maar realiseer je dat het een keuze is hoe moeilijk je het maakt voor jezelf. Vraag jezelf eens af hoe het eigenlijk komt dat je bij mij terecht komt, en waarom je er toch voor kiest het alleen te doen. Wat is nu eigenlijk de echte reden. Wat houd je tegen? Jezelf daarvan bewustzijn zal je helpen.

Met bewuste en open hartelijke groet,

Martin.”

Zomaar een reactie? Ot zou dit een reactie kunnen zijn aan jou? Probeer met het lezen van deze zin eens even stil te staan, of te vertragen. “Zou het over jou kunnen gaan dat jij het graag anders wil in je leven maar niet weet hoe?” Ben jij degene die de keuze maakt het alleen te doen? En als dat zo is, weet je zeker dat je dat wilt? Wat de norm is namelijk dat geen enkel mens zich alleen wil voelen, ook niet als het moeilijk is. En hoe je het ook wend of keert, het is jouw keuze, mijn vraag is: Hoe weet je zeker dat je die bewust maakt?

Martin Goedknegt

ZELFbewustzijn als LIFE & RELATIECOACH, PRIVE EN ZAKELIJK

Leuk om te lezen? Geen van deze blogs missen en de laatste in je mailbox? Abonneer je dan nu hieronder.

Loading

Deel dit artikel:

Martin Goedknegt

Martin Goedknegt

Ik help mensen die vastlopen met zichzelf en in de relaties die zij hebben.
zelfbewustzijn
Social Beoordelingen
4.8
Gebaseerd op 74 beoordelingen

Leave a Replay

Zorg dat je niets mist, schrijf je in voor mijn nieuwsbrief en ontvang altijd mijn nieuwste blog posts

Of volg mij op social media

Mijn nieuwste blog posts:

Via de emotie bij het gevoel komen

Gevoel afsluiten (in de liefdesrelatie)

De tijdsgeest veranderd, en daarvandaan veranderen ook de (liefdes)relaties die wij met andere hebben. Meer en meer is er veiligheid om ons heen, en daarvandaan komt er meer ruimte en behoefte om over gevoelens te gaan praten. Onbewust hebben we doorgaans gevoelens afgesloten, voornamelijk ook omdat we niet geleerd hebben er mee om te gaan. Maar als we gevoel afsluiten in de liefdesrelatie, wat is daar de impact van?

Lees verder »
Relatie time out

Een relatie time out?

Ik kom binnen, leuk huis alles best op orde. Ik kom helpen met de relationele vraagstukken die de personen in de relatie hebben.

Soms loop ik binnen bij mensen die op een punt beland zijn dat het ze uitspreken dat het zo op geen enkele manier verder kan.

Toch word ik dan glimlachend ontvangen, maar de spanning, radeloosheid en uitputting is ook goed voelbaar. We gaan in gesprek en binnen een paar minuten komen uitspraken als: “ Zo houd ik het echt niet vol ”, “ Zo kan het echt niet verder ”, “ We zijn vastgelopen”, “ Ik zit in een gouden kooi ”, en de heftigste in mijn ogen: ”Ik wil het niet meer”. Dit wordt dan doorgaans uitgesproken met diepe, zware emoties. De mensen zelf omschrijven dat punt, als ik één op één met ze spreek als ‘helemaal gebroken zijn’ of ‘helemaal op zijn’ en ‘het allemaal niet meer weten’.

Lees verder »
Via de emotie bij het gevoel komen

Gevoelens onderdrukken

Soms voel je je ineens ‘gebroken’, verdriet dient zich aan, het gevoel wegdrukken werkt niet meer. Je begrijpt het niet, je schud onbewust met je hoofd, wat is dit, het overvalt je, maar ooit heb je geleerd het gevoel te onderdrukken.

Er schiet van alles door je heen. Gevoel van onrecht, pijn, eenzaamheid en machteloosheid. Tranen dingen zich aan in de hoeken van je ogen.

Wanhoop dient zich aan, en in de stilte worden geluiden hoorbaar die je herkend als woorden…ineens hoor je de stem weer van je ouders; “Niet huilen…..je……”

De rest hoor je niet, het blijft steken op ‘niet huilen’. Door de jaren heen heb je methodes ontwikkeld die zich zonder enig aarzelen nu gaan afspelen. Alsof je een muziekdoosje oppakt wat door de jaren heen steeds dezelfde handeling in de juiste volgorde afspeelt. Je gaat gevoel wegdrukken.

Lees verder »

Facebook