Blog Posts

Je merkt dat er iets wringt in je relatie. Van buiten lijkt alles goed geregeld, maar van binnen voelt het alsof er iets ontbreekt. Soms ervaar je liefde, soms vooral leegte, en telkens komt dat knagende gevoel terug, gevolgd door die negatieve gedachte dat de ander niet goed is. Je geeft je partner de schuld, maar weet eigenlijk dat het dieper zit: in jezelf, in de manier waarop jullie samenleven dat jij jezelf niet echt uit. Gesprekken blijven oppervlakkig en je voelt je niet echt gehoord, al lange tijd niet meer. Je vraagt je af of dit is hoe je leven bedoeld is, terwijl je ook denkt: “Ik mag niet teveel verwachten.” Je vecht tegen die gevoelens, maar ze worden juist sterker. En dan die vraag die je niet loslaat: doorgaan, stoppen, veranderen… of kiezen voor een open relatie? Het is een moment van twijfel, maar ook van inzicht – een uitnodiging om te voelen wat jij echt nodig hebt.

Veel relaties zijn gebouwd op onbewuste behoeften en oude tekorten. We zoeken in de ander wat we als kind misten – en noemen dat liefde. Maar dat leidt vaak tot afhankelijkheid, verwarring en pijn.

In mijn werk help ik mensen om van relatie naar echte verbinding te gaan: een gelijkwaardige, eerlijke band waarin je elkaar vrijlaat én ondersteunt. Dat vraagt zelfinzicht en de moed om naar binnen te kijken. Maar het opent de weg naar heling, groei en liefde die écht klopt.

Een vrouw tegenover me breekt – niet omdat ze zwak is, maar omdat haar oude overtuigingen het begeven. Alles wat ooit ‘goed’ leek, blijkt niet meer te kloppen. Ik voel haar pijn, haar eenzaamheid, en herken iets van mezelf. Als coach blijf ik binnen mijn rol, maar als mens word ik geraakt. In een kleine glimlach zie ik verandering: een eerste stap richting zelferkenning. Ze weet het nog niet, maar haar systeem ademt iets van rust. Verandering begint daar waar we durven voelen.