In gevecht zijn met jezelf. De strijd tussen jouw eigen wil en jouw eigen kunnen, en vaak met de uitkomst “een transitie van bestaan”, dat is een depressie.
Hoe mijn depressie aan de ene kant alles kapot maakte, en dat pijn gaf, heeft het ook de aanzet gegeven om de gedachtes en patronen die mij onbewust gevangen hielden te doorbreken. Niets, maar dan ook Niets anders had dat zo kunnen doen, als de manier waarop een depressie dat doet.
Alles is altijd mooier achteraf, begrijp mij goed, het ‘zitten’ in een depressie, heb ik ervaren als absoluut het moeilijkste leerproces in mijn leven tot op dit moment. En mijn depressie was wellicht ook een van moeilijkste dingen voor de mensen die mij werkelijk lief hadden/hebben. Als mensen aan mij vragen hoe was het om in de depressie te zitten, dan zeg ik: Je bent als mens dan machteloos. Het niet hebben van grip op je eigen gedachten maakt je machteloos. Nu ik mijn persoonlijke ervaringen inzet om andere mensen te helpen, is het alsmaar duidelijker aan het worden dat je juist je eigen gedachten nodig hebt om tot verandering te kunnen komen. Bij een normaal functionerend mens is het soms al moeilijk om te veranderen, maar een depressie is absoluut de overtreffende trap.
Het niet hebben van grip op je eigen gedachten maakt je machteloos. We zeggen spreekwoordelijk wel, “waar een wil is is een weg” en dat raakt mij. Want het is waar, maar je wil ligt soms zwaar onder druk als je geen grip meer hebt op je eigen gedachten. Je kunt namelijk wel iets willen, echter is tijdens een depressie jouw WIL elk moment van de dag volledig in strijd met JOUW gedachten. En geloof mij, dat put je helemaal uit.
“Je verliest het van jezelf met regelmaat als je in een depressie zit.”
Ik herinner mij nog heel goed dat mensen tegen mij zeiden, heb je niet gewoon een schop onder je kont nodig? Ik weet nog dat mensen tijdens wandelingen tegen mij predikten, dat het zo echt niet kon, het moest nu echt anders worden. Ik weet nog dat mensen aangaven echt niet voor mij te kiezen als het erop aankwam als ik zo doorging. Ik weet nog dat ik de tranen in de ogen zag van de mensen om mij heen. Ik weet nog dat hoe betrouwbaar ik ooit jaren was, hoe hen in een paar maanden onmogelijk was geworden vertrouwen in mij te houden. Ik weet nog dat ik in een wereld kwam waar onmacht heerst. Alles om mij heen alles in mij, uit alles bleek “onmacht” en machteloosheid, en dat in een maatschappij waarin macht en controle leidend is.
Ik weet nog hoe het voelt dat de grond onder mijn voeten wegzakte in situaties waarbij ik mezelf niet de baas kon. Ik weet nog hoe confronterend het was dat juist ik van iedereen om mij heen altijd de rots in de branding was. Met alle voors en tegens. Die rots leek verdwenen, sterker nog, juist dat ik altijd de rots was, was nu ineens het probleem. Mijn kwaliteit om standvastig te zijn, beslissingen te nemen als andere dat niet konden of durfden, eigenwijs te zijn, en ik als het nodig was niet van wijken wist. Nu moest ik toch echt meer flexibel worden, meer luisteren, meer doen wat anderen vroegen en meer flexibel worden. In de praktijk ervoer ik dat ik keer op keer afgewezen werd op wie ik was, omdat ik geen grip had op wat ik deed. Elke dag, elk uur ervaren dat je afgewezen word op wie je bent. Dat doet iets met je…dan ga je ook jezelf afwijzen.
Ik weet ook nog hoe stellig ik mezelf voornam om het echt anders te gaan doen, maar dat ik dat ‘ineens’ niet meer kon. Een dag later was ik namelijk weer in een patroon vervallen. Ik kon het niet meer….En wat doet dat met zelfvertrouwen?
“Een depressie hebben is zwaar, omdat andere jou niet begrijpen, en jij andere niet meer begrijpt.”
Ik ben hersteld, en hoe!! Ik heb mijn kracht gevonden en als geen ander geleerd wie ik ben, wat ik doe en waar ik onderdeel van ben. Wat mij erdoorheen hielp waren twee ‘voornemens’: Ik wil mezelf kunnen zijn en ik wil een goede vader kunnen zijn. En met name het laatste hielp mij. Want ik realiseerde mij: Er kan er maar een een goede vader zijn.
“Inmiddels leef ik in het nu, en heb ik ongelofelijk veel geleerd.”
Ik heb geleerd dat het bewustzijn van jezelf (zelfbewustzijn), uiteindelijk verschil maakt. Het is mij na 1,5 jaar met hulp van vele gelukt weer grip op mijn eigen gedachten te krijgen. Bij mij was de depressie ontstaan omdat ik niet goed wist wie ik was, en daardoor uiteindelijk te ver bij mijzelf vandaan kwam te staan. Mij is het met behulp van de depressie gelukt te worden wie ik ben. Het is mij gelukt alles een plek te geven en het leven in vertrouwen te omarmen. Mezelf te zien, te aanvaarden en te waarderen, zodat ik leerde hoe dat ook naar andere te kunnen. Ik heb geleerd, en soms vind ik het nog moeilijk om zelf te geloven, dat een mens in staat is de weg te vinden als je niet meer weet waar je heen moet. En hoe bijzonder is dat!!
Achteraf ziek ik mijn depressie als een reset, ik ben gereset. Zonder mijn depressie, had ik nooit, maar dan ook nooit, zo sterk geleerd wie ik was, nooit zo sterk leren zien wat ‘de maatschappij’ van mij vraagt en verwacht, en had ik nooit geleerd hoe sterk gedrag kan afwijken van wie je bent.
Ik vraag me wel eens af of ik nu echt blij ben met wat ik heb meegemaakt. En dat is dubbel. Aan de ene kant omdat er in mijn geval best veel leed aan die periode te koppen is, aan de andere kant zoveel verlossing. Ik zou het eigenlijk willen opdelen. Het leed zit namelijk voornamelijk bij andere. De pijn die andere door mijn “ziekte” hebben ervaren en wellicht nog ervaren. Maar ik als geen ander heb ook geleerd dat een ieder zelf invloed heeft op hoe hetgeen wat je hebt meegemaakt, invloed op je heeft. Daar kun je namelijk iets mee doen, dat vraagt een mate van zelfbewustzijn.
En wat heb jij hier nu eigenlijk aan?
We leven in een een maatschappij waarbij we meer met burn-outs en depressies te maken krijgen, en waar er nog veel onbekendheid heerst over deze mentale “staten van zijn”. Dat maakt dat er veel onbegrip ontstaat, onbegrip wat herstel sterk tegenwerkt.
Wat ik je wil meegeven, is dat herstel uit een depressie mogelijk is, en als dat lukt, mensen vol van waarde terug komen. Wat ik je ook wil meegeven is dat als je naast iemand staat die in depressie zit, je dingen kunt doen die helpen. Jij kan helpen, en dat start bij het begrijpen. Zorg dat je begrijpt wat er bij de ander aan de hand is. Als jij jezelf hoort zeggen “Ik begrijp niets van hem of haar”, hoor dan wat je zegt. Jij hebt namelijk wel een keus, jij wel. De vraag is echter ben je je daarvan bewust, en weet je welke impact jouw keus heeft?
Mocht jij persoonlijk met een burn-out of een depressie te maken hebben, raad ik je aan om jezelf een vraag te stellen: Wat is de reden dat jij uit de depressie wil? En wat ben je bereid daarvoor te doen?
Realiseer je dat een depressie gaat over onmacht, niet over onwil. En met onmacht betekend niets anders dat je niet bij machte bent. Dat betekend niet dat er niemand bij machte is!
Ik deel dit omdat er meer aan depressie te doen is als dat jij je bewust bent. Voor jezelf en voor de gene die jij liefhebt.
ZELFbewustzijn als LIFE & RELATIECOACH, PRIVE EN ZAKELIJK
Leuk om te lezen? Geen van deze blogs missen en de laatste in je mailbox? Abonneer je dan nu hieronder.
