De liefde verloren aan gemis
Het verlies wat jij ervaart gaat soms tezamen met een blijvende pijn. De pijn die de je dan ervaart is vaak enorm. Soms kan dat maanden aanhouden, en dan gaat je omgeving uiteindelijk iets van jou verwachten. Ze verwachten dan dat je verder gaat. Mensen hebben met je te doen, maar dat is een periode. Na de periode ‘moet’ je verder. Ik heb dat zelf in mijn depressie ook ervaren. Iedereen heeft met je te doen, tot op een zeker hoogte. Als mensen er zelf last van gaan krijgen gaat dat veranderen. Dat wordt het volgens hen tijd dat je het anders gaat doen, tijd om het achter je te laten, tijd om verder te gaan. Mensen gaan er iets van vinden, maar eigenlijk begrijpen ze niet wat er aan de hand is.
Veel mensen die “de liefde van hun leven” verliezen luisteren uiteindelijk naar de stemmen van de ander, en gaan dan inderdaad weer verder. Vaak zonder het besef dat ze nog niet helemaal hersteld zijn van het gemis wat ze ervaren. Ze doen dat dan eigenlijk alleen terwijl elk mens heeft het in zich om het verschil te maken voor een ander en voor zichzelf, maar dan moet je wel bij die vaardigheid kunnen. Het draait daarbij om herkennen van signalen die het lichaam afgeeft. Tegenwoordig is dat herkennen van die signalen als een kunst verheven, je kan dat vaak niet meer zelf. Wat je moet kunnen is zien waar je afwijkt, voelen wat je eigenlijk voelt. Maar hoe doe je dat?
Elk mens wat echt in balans is gunt elk mens onvoorwaardelijkheid in alles. En toch lijkt dat als je met verlies te maken krijgt niet goed genoeg. De noodrem die je dan zelf aantrekt ontstaat door de pijn die je ervaart. Die pijn wordt gevoed door de gedachten van onrecht en gemis.
Die pijn geeft ruimte aan intens verdriet. Zo intens dat het maakt dat je doelen gaat missen, terwijl je eigenlijk niet meer weet wat je doelen zijn. Uiting van frustratie en onmacht laat zich zien in boosheid waarbij het zich projecteert op alles om je heen. Maar eigenlijk is het geen worsteling met alles, maar een worsteling met jezelf, gevoelsmatig weet je dit.
We hebben dan als mens in alle vrijheid die er is, de vrijheid niet meer. We missen de ervaring om uit een dergelijke situatie te komen, en de overtuiging dat we het zelf wel kunnen, houdt ons dan vast.
Jij bent diep van binnen gaan leven in ontkenning, omdat je het nog niet echt een plek hebt kunnen geven en toch verder bent gegaan. Je bent gaan leven in een gecreëerde behoefte alleen om de pijn niet te hoeven voelen. En dat alles drijft je verder weg van wie je eigenlijk bent. Eenzaamheid is dan het gevolg, niet begrepen, niet gehoord. Niet omdat de ander er niet voor jou wil zijn, maar omdat die dat door jou niet meer kan.
Om de weg terug te vinden moet je weten wat er nu eigenlijk anders is. Wat je daarvoor moet snappen is dat je een wezenlijk onderdeel van jezelf onderdrukt.
Evolutionair en cultureel zijn we het herstellen van onszelf gaan onderdrukken. Dat ontstaat omdat wij verder bij de natuur vandaan zijn komen te staan. We denken vervolgens dat het gemis in ons werkelijkheid is. Terwijl we diep van binnen ergens nog snappen wat er echt aan de hand is.
Pas als jij de aansluiting met jezelf kunt hervinden kun je uit de situatie komen waarin je bent verzeild. Jij kunt weer leren hoe je het verschil kan maken voor jezelf. Echter geeft het idee van eenzaamheid of het gemis een barrière om daar werkelijk toe te komen. Als je niet zou denken dat eenzaamheid een probleem is, zou je gaan ervaren dat juist dat het punt is naar herstel.
Bij een dergelijk gemis zit het besef vaak in een klein hoekje, en daardoor is het moeilijk te vinden.
Realiseer je dat je niet de liefde van je leven bent gaan missen, maar de liefde voor je leven.
Die gedachte maakt een groot verschil. We zijn daar ook een beetje een slachtoffer van de idyllische maatschappij die we met zijn alle aan het creëren zijn. De liedjes die we over de radio horen, de films die we kijken de boeken die we lezen. Het wordt mooi en romantisch gemaakt als je al je liefde aan een ander persoon koppelt. Maar als je dat in werkelijkheid ook doet, wat gebeurd er dan als je de ander verliest?
Als jij denkt dat jij de liefde in je leven verliest aan een ander, gaat wanhoop je drijven, maar dan wel naar een bestemming waar je nooit zult aankomen. Het is een pijnlijke gedachte dat je de liefde van je leven verliest, maar vraag je eens af wat je eigenlijk doet. Verlies jij werkelijk liefde?
Als je er aan toe bent kun je leren de liefde weer zelf te gaan voelen. Dat is geen makkelijke weg, het is waarschijnlijk de moeilijkste van je leven. Tegelijk ook de meest waardevolle. Want als jij leert dat als je de liefde van je leven verliest, dat iets anders is als de liefde voor je leven, zul je gaan ervaren dat de liefde van je leven, een aanvulling kan zijn op de liefde voor je leven. En dat is iets heel anders als een invulling.
Er rest maar een werkelijke vraag als je in een dergelijke situatie zit:
Welke voorwaarde stel jij aan onvoorwaardelijke liefde?
Als jij zover bent, weet dan dat er mensen zijn die jou kunnen helpen de liefde weer terug te vinden.
ZELFbewustzijn als LIFE & RELATIECOACH, PRIVE EN ZAKELIJK
