De reden van dit leven, waarom zijn wij hier?

Ze doet haar levensverhaal. Ze verteld op een gegeven moment vrij gemakkelijk veel over zichzelf, en dat doet ze met een glimlach. Ik moet mijn best doen haar woorden in een snel tempo, in de juiste volgorde op papier te krijgen. Het is veel. Tijdens dat schrijven kijk ik, over de rand van mijn leesbril, haar af en toe observerend aan, ik zie haar lachen. Toch bemerk ik bij mezelf dat ik in de war ben. Het beeld wat ik zie strookt niet met het gevoel wat ik erbij heb. Het voelt anders. De woordkeuze, het tempo, de intonatie, haar gedrag, de ademhaling en de oogopslag stroken voor mij niet met dat wat ik voel. Als ik vervolgens goed kijk zie ik wat anders, het herinnerd mij aan een blog die ik eerder heb geschreven, ik zie zoals ik dat benoem, de lach van onmacht.

Haar verhaar start

Ik krijg dat wat ze uitspreekt maar ternauwernood in een soort staccato op papier, en ik doe er alles aan haar niet te onderbreken. Haar opa heeft zelfmoord gepleegd, welke ze in mijn ogen heel kenmerkend benoemt de vader van mijn moeder. Ze gaat verder, haar moeder heeft haar eigen vader 25 jaar lang niet gezien. Het was in het huis van de jonge vrouw, een taboe om over deze onderwerpen te praten. De vader van de jonge vrouw heeft 20 jaar lang kritiek op de moeder van de jonge vrouw gehad, en dat zeker niet onder stoelen of banken geschoven. Dit huwelijk eindigt in een scheiding. Na die scheiding komt er een nieuwe potentiële partner voor de moeder van de jonge vrouw in beeld. Een oude man, waar de jonge vrouw het niet goed mee kan vinden. Eén moment dat ze zich kan herinneren, is dat ze trekkend aan een deurkruk staan, beide aan de andere kant van de deur! De man wil haar kamer in om zijn emoties op haar te uiten, ze was een jaar of 9. Ook die man vertrekt weer uit het leven van de jonge vrouw. Dan komt er wederom een nieuwe man in beeld, deze man is er één jaar en vertrekt vervolgens, omdat hij geen levensenergie meer bij zichzelf kon vinden. Hij pleegt uiteindelijk zelfmoord. Na vriend 3 volgt een 4e man haar biologische vader op. Een man die deze jonge vrouw “bonus pappa” kan nomen, waarmee de moeder na 4 jaar, de relatie verbreekt.

Als je dan beseft dat dit maar een deel is van wat een jong kind meemaakt,  heb je een adempauze nodig om het te verwerken, om het te plaatsen. Althans als ik dit soort verhalen niet vaker zou horen. Ze gaat verder.

Die zelfde jonge vrouw vindt op een gegeven moment een boekje van haar moeder. Ze slaat als een nieuwsgierig 13 jarig meisje het boekje open, en gaat aandachtig lezen lezen. Wat ze leest, wordt in haar geheugen gegrift. Ze leest de woorden van haar moeder: Ik kan stoppen met leven, omdat er geen zaken meer zijn die afgerond dienen te worden. Het is niet vreemd om als kind dan te gaan enken, en ik dan?

Daarnaast, vult de jonge vrouw aan, was mijn gedrag vroeger op jongensachtige zaken georiënteerd. Mijn ouders vertelde mij namelijk herhaaldelijk dat ze liever een jongen hadden gehad.

Dit zijn zomaar een paar momenten die zij van haar leven beschrijft. Dit meisje, deze vrouw, zit tegenover mij. Met een glimlach, waarin als je heel goed kijkt, en goed luistert, iets anders ziet.

Herkenning

De jonge vrouw geeft aan dat ze zich afvraagt of ze hier wel mag en/of wil zijn. en met hier bedoel ik dan, deze wereld. Daar zit voor mij de vraag in waarom wij als mens hier eigenlijk zijn. En ik snap een dergelijke vraag als je dit heb meegemaakt. Als mensen om je heen zich beroven van dit leven, je eigenlijk een jongetje had moeten zijn, je niet gewenst was, je vader niet bij je blijft, er minimaal contact is, je moeder ook twijfels heeft hier te zijn, je niet kunt hechten aan de mensen, omdat die weer vertrekken, je uiteindelijk hecht aan een bonusvader die uiteindelijk ook zijn koffers pakt, snap ik wel dat je je gaat afvragen, wil ik wel leven? Wat is de reden van dit leven eigenlijk?

Het raakt mij, omdat ik de vragen zelf ook ken. Ook ik heb in mijn dieptepunt met deze vragen geworsteld. Welke waarde had ik nu eigenlijk, en welke waarde heeft dit leven eigenlijk? Waarom doen mensen zo lelijk? Waarom doen mensen elkaar pijn? Waarom mag ik niet zijn wie ik ben? Waarom ben ik hier eigenlijk? Wil ik hier wel zijn? Waarom laten mensen mij in de steek? Wat is houden van eigenlijk? Veel mensen lopen met dezelfde vragen, ook al hebben die allemaal op andere dingen meegemaakt in hun leven. En veel mensen zullen dergelijke vragen nooit stellen.

Duidelijkheid

Bij mij maakt een verhaal als dit duidelijk dat het niet aan ons is te bepalen wat we in ons leven zullen tegenkomen. Aan de andere kant weet ik ook dat als mensen dergelijke situaties weten te verwerken, dit hele warme, liefdevolle, sterke persoonlijkheden in wording zijn! Dat zijn dan de mensen waar je graag bij bent, en waarbij je ervaart dat ze je begrijpen. Mensen die luisteren, begrip hebben en liefde kennen. Dit soort mensen voegen echt waarde toe aan de maatschappij waarin wij leven.

Wat gebeurd er?

Heel direct en zeker geeft de jonge vrouw vervolgens aan dat zij niet dood wil, ik vindt dat fijn om te horen! Het zou mij niet verbaast hebben. Tegelijkertijd draai ik deze uitspraak als vanzelf naar een andere vraagstelling:  “Wil je wel leven?” Het antwoord is: Ik weet het niet.

Voor mij is de uiting “Ik wil niet dood! ”, een andere vraag als “Wil ik leven?”. Er zit namelijk ook nog een belangrijk stadium tussen in. Ik herken dat. Wat mij er destijds doorheen trok is dat ik had aangegeven dat ik een goede vader wilde zijn. “En dat kan ik alleen maar zelf doen” was mijn overtuiging. Daardoor koos ik bewust voor dit leven.

Geleerde lessen

Nu 10 jaar later, en tijdens dit gesprek werd het voor mij ineens heel helder. We hebben “dit” leven nodig, omdat in “dit” leven een bewustzijn aanwezig is wat maakt dat we ons werkelijke Zelf kunnen leren waarnemen. Je kunt jezelf namelijk niet waarnemen, zonder dat bewustzijn. Dat kun je vergelijken met het feit dat je je eigen ogen niet niet kunt zien zonder spiegel. Zelfbewustzijn maakt het mogelijk om te ervaren hoe mooi “het zelf” in jou is. Het zelfbewustzijn functioneert dan als een soort van spiegel.

En jij?

Wil jij leren wie jezelf eigenlijk bent?  En zo ja, welke bereidheid heb je? Die laatste vraag is te toetsen door je af te vragen welke bereidheid je in de praktijk laat zien aan jezelf om jezelf te leren kennen. Waarbij de valkuil is oordelen over exact diezelfde bereidheid. Door bijvoorbeeld te vinden dat je het sneller zou moeten kunnen, of dat je harder eraan zou moeten werken bijvoorbeeld. Maar dat is alweer gelijk oordelen over jezelf. We oordelen vaak snel over onszelf omdat we vinden dat we het anders zouden moeten doen, als dat we het doen. Wat direct weer ten koste van zelfvertrouwen gaat.

Aanvullend op de situatie

Aanvullend op de omschreven situatie van de jonge vrouw, zijn we in de praktijk gewend geraakt aan het voorkomen van emotionele pijn, en vinden we dat in de volksmond logisch. Als jij (als voorbeeld) het niet fijn vind dat je partner laat thuis komt na het sporten, ga je tegen je partner zeggen dat die niet laat thuis moet komen. Als die dat dan toch doet, is er een conflict. Zo is een conflict in een relatie in mijn ogen altijd geënt op gedrag. En in jouw ogen vooral het gedrag van de ander! Maar wat jij in dit voorbeeld doet is proberen je partners gedrag te veranderen, zodat jij geen last hebt van de pijn die je voelt. En dat noem je liefde.

Het uitgangspunt van mij is echter dat de pijn er niet hoeft te zijn. Al je pijn ervaart geeft het alleen maar iets aan. Het laat je zien dat jij iets te ontwikkelen hebt, zodat je dichter bij jezelf kunt komen. Ook ik vind dit soms nog moeilijk, hoewel ik er door jarenlange intensieve ontwikkeling, wel steeds makkelijker mee om kan gaan.

Het voorbeeld

In dit bovenstaande geval zou het zomaar kunnen dat jij aan je partner vraagt het gedrag te veranderen, terwijl je je helemaal niet bewust bent waarom je dit eigenlijk vraagt. Waarbij het niet ondenkbaar is dat je bang bent dat je partner het minder leuk bij jou vind als op de sport bijvoorbeeld. En als dat zo zou zijn ga jij pijn ervaren. Je ervaart een pijn, eigenlijk omdat je aan je eigenwaarde twijfelt. Maar wat je tegelijkertijd doet met je uitspraken, is het gedrag van je partner beïnvloeden. Je gaat druk op de relatie leggen en ook situatie in stand houden. Je leert niets, omdat je je niet bewust bent van wat je doet, en waarom je dat doet. Een relationeel conflict in wording.

Mijn lering

Wat ik recent heb geleerd, mede dankzij de jonge vrouw, is dat we onszelf alleen maar kunnen waarnemen via ons zelfbewustzijn, waarbij pijn is een manier is om duidelijk te krijgen wat er werkelijk in de weg zit. En als je iets met die pijn gaat doen, kun je gaan ervaren wie je, diep van binnen, werkelijk bent. En alleen als we werkelijk zijn wie we zijn, kunnen we dit leven de waarde toekennen die het verdient.

Wij als mens zijn volledig en uitgerust met een bewustzijn, wat te ontwikkelen is. Door dit bewustzijn kunnen wij zien en begrijpen, hoe mooi wij als mens in onze kern zijn. Dat geld voor iedereen van ons!

Ik dank de jonge vrouw die tegenover mij heeft gezeten, omdat ik mede door haar, voor mezelf een antwoord gevonden op de vraag waarom wij mensen heir zijn in dit leven dat we hier kennen.

Voor mij is de reden van dit leven:

Kunnen zien hoe mooi “hetzelf “is, hoe mooi “jezelf” bent.

Note: Ik heb haar gevraagd of ik haar verhaal anoniem kon plaatsen en heb daar toestemming voor. 

Martin Goedknegt,

Coach in Zelfbewustzijn