Je zou meer Egocentrisch ‘moeten’ zijn!
Als we niet lekker in ons vel zitten, zijn we geneigd dat aan de ander toe te kennen. De ander doet is waardoor ik me zo voel zeggen we dan. Ik zeg, dat is niet waar. Jij doet iets waardoor jij iets voelt, je bent je er alleen niet van bewust.
Soms pijnlijk verwarrend, zo’n opmerking!
De mensen die ik help, help ik met een relationeel vraagstuk. Eigenlijk doe ik dat ook als het een individuele vraag is. Wat er altijd aan de hand is, is dat mensen niet ‘weten’ hoe ze verder ‘moeten’, en ik vind het dan knap dat ze tot het inzicht zijn gekomen om hulp aan een ander te vragen. Ook al is dat in de beleving van de mensen soms vanuit wanhoop. Als ik met mensen in gesprek kom zitten zij vaak vol in de ratio. Antwoorden aan het bedenken, situaties te verklaren, gedachten te analyseren, moe en soms zonder hoop. Wat ik doe, is mensen helpen uit het hoofd en in het gevoel te komen. Ik doe dat omdat de antwoorden volgen als je begrijpt welke gevoelens je eigenlijk ervaart. En laat het duidelijk zijn, een gevoel kan iets heel anders zijn als een gedachte of een emotie.
Wat in mijn ogen een oorzaak is waarom mensen naar een ander kijken, is omdat ons wordt aangeleerd dat jij jezelf als oorsprong zien, niet OK is! In alles ‘behoren’ we de ander eerst te bedienen, en dan onszelf. We horen te wachten tot iedereen aan tafel zit voordat we starten met eten. We horen niet voor te piepen in de rij. Als we iets samen hebben gedaan, spreken we over een wij, waarbij we de ander eerst te benoemen. Alles op dit front is eigenlijk tegennatuurlijk handelen…eerst de ander dan onszelf… Denk je dat het in het dierenrijk zo werkt? Wij benoemen het als je het anders zou doen, egoïstisch of egocentrisch. We maken daarmee direct de associatie dat dat ECHT NIET OK IS.
We vinden het dus in alle opzichten goed dat we de ander eerst stellen. Toch? Wel is er in mijn ogen een hele duidelijke uitzondering. Toen ik depressief was, en aangaf dat de ander het anders moest doen zodat ik gelukkig kon worden…waren de mensen eerst stil, meer vervolgens kwam de opmerking, dat ik het nu toch echt bij mezelf moest zoeken. Ik kon nu ineens de ander niet belangrijker maken als mijzelf.
Na de lessen die ik geleerd heb in mijn leven en in het herstel van mijn depressie, heb ik ook geleerd dat we eigenlijk een fundamenteel cultuurprobleem hebben. We maken de ander belangrijker als onszelf. Omdat we ons dat hebben aangeleerd, doen we het ook als vanzelfsprekend als we iets negatiefs ervaren. Dat ligt dan ook aan de ander, logisch eigenlijk. Daarnaast associëren we Egocentrisch vanuit de cultuur met een negatieve klank. Het is niet ok om egocentrisch te zijn. Maar is dat zo…is dat niet ok? Is het dan wel ok dat we de ander verantwoordelijk maken voor wat wij zelf voelen?
Wat mij uit mijn depressie heeft gehaald, staat haaks op de cultuur die heerst. Ik heb koste wat het koste voor mezelf gekozen. Ik wilde herstel, ik wilde uit de situatie, ik wilde het anders. Ik nam verantwoordelijkheid voor mijn eigen daden, ik koos voor mijn geluk. Ik koos voor mijn onafhankelijkheid. Ik koos ervoor de confrontatie aan te gaan met de gedachtes die ik had. Ik besloot me te gaan ontwikkelen. Ik besloot keuzes te maken van wat ik echt wilde. Ik besloot…ik..ik…ik… En dat is zeer egocentrisch. Maar is dat dan fout?
En als dat nou juist goed is als je ziek bent, waarom is egocentrisch dan fout als je niet ziek bent? En is het niet zo dat als we werkelijk zouden snappen wat egocentrisch is, we juist zouden aanmoedigen bij mensen dat meer te zijn?
Waar ik in geloof is dat als mensen juist meer zichzelf centrisch zien, ze ook meer verantwoordelijkheid gaan nemen voor de eigen daden. Juist niet eerst de ander voorop stellen, maar verantwoordelijkheid nemen voor wat jezelf ervaart. Je kunt leren zelf verantwoordelijkheid te nemen voor wat je denkt, of je oordeelt, wat je doet, hoe je reageert. Wat je nodig hebt is een wil, een doel en moed. Moed om door te pakken als het moeilijk wordt, de wil om in beweging te komen en een doel om richting te krijgen.
Maar laat vanuit mijn perspectief niemand je ooit vertellen, dat egocentrisch opstellen een negatieve houding is. Waarbij ik wel wil stellen, dat egocentrisch iets anders is als Egoïstisch!
De dikke van Dale omschrijf egocentrisch als: “het eigen ik tot middelpunt makend” waarbij egoïstisch wordt omschreven “als een egoïst” waarbij Egoïst wordt omschreven als “iemand die alleen aan zichzelf denkt” In mijn ogen zijn dat hele andere standpunten. Ik kan mezelf namelijk prima centraal zetten, in het belang van een ander. Dat is egocentrisch, maar niet egoïstisch.
Waar ik mensen toe aanmoedig is als je probleem ervaart, juist meer vanuit een egocentrisch punt te kijken. “Wat is mijn aandeel in deze problematiek”, “Wat voel ik”, “wat zeg ik”, “wat hoor ik”, “wat doe ik”, “hoe reageer ik” en waarom doe “ik” dat.
Als je wat meer egocentrisch zou zijn, zul je waarschijnlijk minder egoïstisch opstellen en komt dat geen wat jij graag wil, sneller binnen handbereik.
ZELFbewustzijn als LIFE & RELATIECOACH, PRIVE EN ZAKELIJK
Leuk om te lezen? Geen van deze blogs missen en de laatste in je mailbox? Abonneer je dan nu hieronder.
