Soms doet het mij pijn. Pijn dat mensen doen wat ik heb gedaan. Ze cijferen zichzelf weg door de ervaringen die ze hebben opgedaan, gevormd door ‘normen en waarden’ in de maatschappij. Mensen die zich anders gedragen, die zichzelf niet zijn. Mensen die geen contact durven te maken omdat ze bang zijn om afgewezen te worden. Mensen die zichzelf niet laten zien omdat ze bang zijn dat ze dan ‘beter’ zouden zijn als een ander.
Iets anders doen als wat werkelijk bij je past is iets wat ik ook jaren heb gedaan. Achteraf gezien ben ik veel gevoeliger als ik ooit had durven dromen. Mensen die dat destijds tegen mij zeiden verklaarde ik voor gek. Ik zei dat ik heel goed wist wie ik was wat ik deed en waarom ik dat deed. Zo zitten mensen ook voor mij als ik een vrije dag heb. Dan heeft niemand een probleem, echter als ik doorvraag, staan ze op en gaan ze liever ergens anders zitten :). Niemand heeft een probleem, echter kennen ze de eigen kinderen niet echt, kunnen niet opschieten met de buurvrouw, kunnen niet uitstaan dat hun zus naast de schoenen loopt, hebben moeite met de afwijzing van collega’s, voelen zich niet gehoord door de directeur, de partner of door de ouder(s). Maar nee….we hebben geen probleem. En als er al een probleem is, ligt dat echt aan de ander!
Ook dat deed ik. Toen ik depressief riep ik uit alle onmacht met een vol volume naar de ander dat die het anders moest doen…. En dat zie ik ook terug om mij heen, wij hebben geen probleem als de ander het anders zou doen. Ik werd alleen wakker.
De ander moest het niet anders doen…Ik moest het anders doen.
Ik geef met regelmaat het voorbeeld dat ik tijdens mijn depressie aangaf dat ‘als iedereen het anders zou doen’ ik gelukkig zou worden. Maar dat zag ik natuurlijk niet goed, dat is nu voor mij zo logisch als wat. Maar destijds kon ik niet die grip op mijn denken krijgen zoals dat ik nu heb ontwikkeld. Het gekke is alleen dat jij in een beperkte mate ook zo handelt. Jij wijst ook naar de ander dat die iets niet goed doet. Personeel wat je niet begrijpt, een partner die maar blijft zeuren, een ouder die geen tijd voor je neemt, collega’s die echt niet wijs zijn… Vaak gaat dat maar door en in sommige gevallen gaan we het vuurtje ook nog een beetje aanwakkeren. We jutten de betreffende persoon nog wat verder op of gaan we er zelfs andere bij betrekken. En als het niet veranderd, neemt dat toe tot een mate dat we het niet meer willen. Dan vertrekken we.
In mijn ogen is dit een geval van een tekort van eigenwaarde, je kent jezelf niet de waarde toe om de situatie te veranderen. Gevoelens zoals machteloosheid, moedeloosheid, onmacht steken de kop op, en over je kop gesproken, die draait volle toeren om iedereen te overtuigen van jouw gelijk, van jouw kennis en van jouw inzichten.
Maar wat ben je nu eigenlijk aan het doen? Is dit gedrag representatief voor de gedachte dat jij een hoge eigenwaarde hebt? Is dit werkelijk respect hebben voor jezelf?
Want past het werkelijk bij jou om negatief te spreken over je leidinggevende als je werkelijk de tijd neemt om naar de nader te luisteren en gaat zorgen dat je die gaat begrijpen? Of waarom zou je je partner in een negatief daglicht plaatsen als je werkelijk om je partner geeft?
Ik ben van mening dat jij waarde hebt. Dat jij waarde hebt om een verandering te realiseren die je graag zou willen. Wat je ervoor moet doen is jezelf die waarde toekennen en de manier waarop je de ander benaderd gaan veranderen. Maar dat is moeilijk, je handelt namelijk in patronen. Zo zie ik bijvoorbeeld ouders die 22 jaar lang tegen hun kinderen zeggen dat ze de schoenen moeten opruimen. Maar als die kinderen het na 22 jaar nog niet doen, zou je het dan net anders moeten aanpakken? Dat geldt in mijn beleving ook voor jou. Als jij vastloopt in iets wat je graag zou willen, ga het dan eens anders doen.
Ken jezelf waarde toe binnen de relatie(s) die je hebt, loop er niet voor weg, ga niet schreeuwen, ga niet opstoken. Ken jezelf waarde toe, ken de ander waarde toe en ga eens met een nieuwsgierige kijk het gesprek aan. Laat eens achterwege wat jij vindt, stel eens een vraag aan de ander: Waarom doe jij eigenlijk wat je doet? Waarom doe je het zo? Wat wil jij eigenlijk bereiken?
Eigenwaarde komt vaak onder druk in de opvoeding zoals we die hier uitvoeren in Nederland, daar kun je vaak niet eens echt iets aan doen. Dat ontstaat door cultuur, normen en waarden en een tekort aan kennis bij de ouder. Laten we eerlijk zijn, op het vlak van opvoeding doen we maar wat. Eigenwaarde is wel te ontwikkelen, daar weet ik alles van. Ik verloor mijn eigenwaarde helemaal tijdens mijn depressie. Ik heb geleerd hoe je die terugvindt, ZELFbewustzijn is de weg.
ZELFbewustzijn als LIFE & RELATIECOACH, PRIVE EN ZAKELIJK
Leuk om te lezen? Geen van deze blogs missen en de laatste in je mailbox? Abonneer je dan nu hieronder.
