Voor ons 7e levensjaar ervaren we nog niet echt dat wij een eigen persoonlijkheid zijn, een individu. Tegelijkertijd zijn we nog jong en machteloos en snappen we veel van de wereld nog niet. We snappen niet waarom een varken in de slachterij aan zijn staart naar buiten getrokken moet worden, we snappen niet dat onze vader vanuit machteloosheid de liefde van zijn leven onder invloed van Alcohol door de kamer slaat. We snappen niet dat ouders een voorbeeld rol hebben en dat je zelf weerloos bent. We snappen niet dat onze stiefmoeder onderscheid maakt tussen haar eigen kinderen en haar stiefkinderen.
We zijn jong, en snappen het niet. Ik vraag me tegelijkertijd wel eens af, nu ik ouder ben, snap ik het dan wel? Is het wel te snappen?
Er gebeurd veel in de levens van kinderen, ook in deze welvaartsmaatschappij. En dat wat er gebeurd doet iets met ons. Het vormt ons gedrag, we leren er namelijk van. Bewust en onbewust. Als je vader een hersenbloeding krijgt en je moeder kan dat niet verwerken, hoe moet je daar als kind dan mee omgaan? Je past je aan.
Er zijn ook minder heftige situaties. Een ouder die een 8 op school niet goed genoeg vind, dat moet een 10 zijn. Een kind wat niet voldoet aan de verwachting van de ouder krijgt dat te horen. En met een beetje pech gebeurd dat zonder dat je het door hebt met grote regelmaat. Een kind wat zijn huiswerk niet maakt moet dat nu echt een keer gaan doen. Voor je het weet pakt dat kind het persoonlijk op. Het koppelt het aan het beeld dat het niet goed is in wie het is. Een dromerig kind wordt elk uur weer bij de les geroepen, een sloddervos hoort keer op keer dat het slordig is, een energiek kind moet rustig gaan zitten, een kind wat snel is afgeleid moet nu echt even opletten! Een kind wat bang is moet doorzetten of zich niet aanstellen en een kind wat creatief aangelegd is moet echt deze keer binnen de lijntjes kleuren!
Keer op keer, op keer corrigeren we kinderen, soms jaren achter elkaar. Stel je eens voor, wat zou dat nu met jou doen?
We willen ze vormen naar de beelden die de maatschappij ons voorspiegelt. Beelden waarvan we zonder na te denken, denken dat die goed zijn. Kinderen moeten normaal zijn, terwijl niemand weet wat normaal nu eigenlijk is. Terwijl het bizarre is dat je later juist weer wordt geleerd als je gaat solliciteren of een eigen bedrijf start, dat je onderscheidend moet zijn.
In de praktijk komen mensen die zich zijn gaan aanpassen, aan hun ouders of binnen de relatie weer bij mij. Ze zijn gaan doen wat er gevraag wordt, zij hebben niet geleerd te doen wat bij hen past, ze hebben geleerd te voldoen aan de verwachting van de ander. Ze zijn zich gaan afsluiten door ervaringen, verwachtingen, een tekort aan zelfbewustzijn en machteloosheid. Want wat kun jij er nu eigenlijk aan doen?
Je groeit als mens door en het brein grijpt in en voor je het weet hebben we volgens eigen zeggen “Ons gevoel weggestopt”. Vaak gepaard met een lach van onmacht. We voelen ons niet goed genoeg, machteloos, verraden, onveilig, ongewenst, maar we doen net alsof we dat niet meer voelen, en daar lachen we om. Dat gaat meestal zover dat we ons niet eens bewustzijn dat we dat doen. Punt is dat als ik met mensen in gesprek ga, ze binnen 10 minuten de tranen wegdrukken, het eigenlijk niet begrijpen, of echt nu niet een potje te willen gaan zitten janken…de wil… Gelijktijdig zeggen ze tegen mij dat ze een prima jeugd hebben gehad, dat ze de ervaring met de ex hebben verwerkt of dat het allemaal niet zo erg is als dat het lijkt. Het is zeker geen trauma.
Punt is dat als je gevoel gaat wegdrukken, dat niets anders als een illusie is. Je druk gevoel niet weg. Diep van binnen weet je dat. Diep van binnen ervaar je dat gevoel namelijk nog. Je ziet de beelden nog, je voelt de pijn het verdriet etc zo helder alsof het gisteren is gebeurd, of het nu 3 5 of 20 jaar geleden is. Je wordt verdrietig bij de gedacht dat je ouders niet langs de lijn stonden, je vader er niet was, je moeder je niet begreep.
Als het niet verwerkt is voel je als ouder als je je kind niet meer kunt zien elk moment de pijn. Als je mishandeld bent voel je je elk moment van minder waarde. Als je ouders je negeerde ervaar je elk moment dat er niemand naar je luistert. Als je ouders je niet meer willen zien ervaar je elk moment dat je kwetsbaar bent.
Ik heb geleerd dat de ervaring van het verleden niet het probleem is, maar dat het gevoel wat dat heeft opgeroepen jou nog elk moment beïnvloed als je het niet hebt verwerkt.
Gevolg is bijvoorbeeld dat als je als kind gepest bent op het schoolplein, dat je nu de ander belangrijker maakt als jezelf. Of als je als kind hebt ervaren dat je het niet goed deed, je nog steeds aan het bewijzen bent dat jij ok bent.
Als je in jouw beleving heftige situaties hebt meegemaakt, en je ergens weet dat dat niet ok was, ga de uitdaging dan aan met jezelf. De trajecten met mij zijn de moeilijkste in je leven, maar als je ze doorloopt, ook ongekend waarde vol. Gevoel is een belangrijk instrument van de mens. We leven in een cultuur waarin we alles meer en meer mentaal moesten doen, maar realiseer je dat gedrag voortvloeit uit gevoel. Als iemand bijvoorbeeld vaak te laat is op het werk, zal die persoon niet ervaren dat hij/zij veel waarde heeft. Drugs of alcohol gebruik is vaak een vlucht omdat alles te heftig is. Harde werkers hebben het idee dat ze zich moeten bewijzen, al roepen ze dat ze het leuk vinden.
Ik help mensen de weg terug vinden naar zichzelf. Dat geeft rust, ruimte en vooral, geluk. Vaak door inzicht, veiligheid en acceptatie. Dat maakt dat je dichter bij gevoel kunt komen en dat je het deze keer niet alleen hoeft te doen. Door mijn eigen ervaringen begrijp ik waar jij mij zit. Klein of groot, dat merk je en dat maakt het verschil.
Vraag jezelf eens af: Als ik gevoel afsluit, kan ik dan werkelijk gelukkig zijn als geluk ook gevoel is?
Martin Goedknegt
ZELFbewustzijn als LIFE & RELATIECOACH, PRIVE EN ZAKELIJK
