Als ik om me heen kijk zie ik mensen die zichzelf hebben aangeleerd om te gaan met een ervaring die ze hebben opgedaan. Ze hebben geleerd dat een bepaalde situatie pijn doet, geleerd hoe ze daar het beste mee om kunnen gaan en geleerd dat ze daar niet meer mee willen worden geconfronteerd. Toch zijn sommige mensen het zat. Ze zijn het zat met het gevoel te moeten lopen, zijn het zat dat ze moeten vechten of zat om de negatieve ervaring weg te drukken. Het verschil tussen de mensen is groot, de een het wil oplossen en de ander niet. Dat zit hem in de mate dat iemand er last van heeft of zich bewust is dat het anders kan.
Het betreft dan verschillende voorgevallen, maar al die verschillende voorvallen delen ook iets, mensen ervaren het voorval negatief. In heel veel gevallen gaat het om ouders. Ouders die iets bij ‘hun’ kinderen hebben gedaan en dan vaak vanuit de gedachte dat ze iets goeds deden, of domweg niet bewust wisten dat ze het niet goed deden.
Wellicht herken je dat wel. Je vader die jou sloeg, of je moeder die altijd zij dat het beter kon. Een vader die je niet zag, of je juist de straat op stuurde als je bang was? Al die ouders hadden een reden. Om je op het rechte pad te houden, om je zelfstandig te maken, om je niet afhankelijk te maken of om een bikkel van je te maken. Altans, dat was of is hun overtuiging.
Wat bijzonder is in mijn ogen, is dat bijna al die ouders die iets deden wat een negatieve impact had het kind (op jou), het allemaal deden omdat ze niet beter wisten.Ze zagen niet wat de impact was, ze spraken er niet over, of het werd doodgezwegen.
Dat schrikt mij wel eens af…want als al die ouders dat deden, hoe weet ik dan dat ik het goed doe? Hoor ik ook pas later wat er anders had gekund? Hoor ik ook pas later wat ik niet goed deed? Aan de andere kant zijn er grote verschillen in de verhalen. Soms denkt iemand dat hij of zij het niet makkelijk heeft gehad, maar is hij of zij na een borreltje met mensen die nieuw zijn zo onder de indruk van het verhaal van de ander, dat het eigen verhaal ineens heel klein is.
Maar wat mij boven alles opvalt, is dat we als ouder eigenlijk niet weten hoe we kunnen toetsen of we de goede dingen doen. We praten wel eens over opvoeding maar eigenlijk luisteren we liever. We zijn namelijk bang dat als we gaan praten, dat we horen dat we het niet goed doen.
Maar wat gebeurd er als we allemaal luisteren?
Dan verteld er niemand iets…En als niemand iets verteld, horen we niets anders. Als we niets anders horen, hoe kunnen we dan leren?
Ik daag je via deze weg uit om eens over je opvoeding te praten. Spreek eens uit wat je doet, hoe het bij jou gaat wat je belangrijk vind en waarom….Dat is namelijk in het belang van je kind(eren).
Ik kom dagelijks mensen tegen waar de ouders juist de dingen deden die ze niet moesten doen. En zou jij niet heel graag die ouder zijn die wel weet dat je het goed doet?
Mocht jij je niet veilig genoeg voelen om dat zomaar open te doen, doe het dan eens met iemand vanuit een professioneel oogpunt. Iemand die je niet veroordeeld, maar iemand die jou wil en kan helpen.
Doorbreek de cirkel!
Martin Goedknegt
ZELFbewustzijn als LIFE & RELATIECOACH, PRIVE EN ZAKELIJK
Leuk om te lezen? Geen van deze blogs missen en de laatste in je mailbox? Abonneer je dan nu hieronder.
