Janet en Marcel. Marcel zijn schoonmoeder is over de vloer geweest en Janet heeft ervaren dat er kritiek op haar en het huishouden was. Jaren achtereen speelt dit al. Janet is het zo zat dat ze zich stellig uit naar Marcel. De spanning neemt in rap tempo toe omdat Marcel niet doet wat Janet eigenlijk wil, en Marcel is het zat dat het hier weer over gaat. Beide lopen inmiddels onrustig door het huis, een in de keuken en de ander in de woonkamer. Niet echt schreeuwend maar wel met een sterke verheffing van de stem…..De spanning neemt toe. Marcel zegt, je blijft je zo druk maken om je moeder, stop daar nou eens mee!!
Stop daar nou eens mee !? Dat zeg je tegen mij??? Uit Janet zich…Stop jij er nou eens mee om…..geeft Janet terug…. En er volgt een duidelijk uiting van wat Marcel anders zou kunnen doen…
Wellicht een herkenbare situatie en misschien herken je de woorden wel letterlijk . “Stop daar nou eens mee!!”
We willen dat de ander iets doet zodat wij ons beter voelen..maar is dat terecht? Zouden we hier niet eigenlijk “stop daar nou eens mee” tegen onszelf zeggen? Zeggen we hier niet ik wil niet meer zo reageren? Zeggen we niet ik wil leren anders om te gaan met situaties als deze? Of zeggen we echt dat de ander het anders moet gaan doen? En zo ja, is dat dan dat de ander ergens mee moet stoppen? Of zouden we graag willen dat de ander ons beter zou begrijpen?
Elke dag opnieuw zijn er mensen opzoek. Opzoek naar zichzelf. Opzoek naar rust, vrede & harmonie. Ze zijn de ruzie zat, de verwijten, de tragedie. De verwondering is er elke dag opnieuw. Onzekerheid in het bestaan, onzekerheid in positie onzekerheid in essentiële waardes. Onzeker of je gezien wordt of je gehoord wordt, of je van waarde bent. Maar ook zoekende naar wegen om pijn een plek te geven. Echte pijn van verlies of tekortkoming.
We zijn onzeker in onze relatie, in ons werk, of als ouder. Doen we wel wat er van ons wordt verwacht, doe ik wel de goede dingen?
Die onzekerheid houdt vaak aan omdat we wel ervaren dat het er is, maar we maken het klein. We besteden er geen aandacht aan en wimpelen het weg. Onze eigen gevoelens. Dit omdat we niet weten hoe we het bespreekbaar moeten maken, of omdat we bang zijn dat het gevoel niet serieus genomen wordt door de ander. Dagelijks drukken we het weg, maar ergens registeren we ook dat we het wel wegdrukken, en elke dag komt het opnieuw en soms sterker terug. Het lukt niet om er echt iets mee te doen. We komen uiteindelijk een fase dat we wel hulp willen, maar niet weten welke hulp. Hoe weet je nu wie je kan helpen? Hoe weet je nu waar je heen kan en hoe weet je nu dat….
Daar zit het…de gedachte hoe weet je nu……..
We zoeken de oplossing in het weten maar vinden daar de oplossing niet. Elke dag opnieuw proberen we opnieuw “te weten”. Logisch want ons is aangeleerd dat je iets moet weten. Maar wat nu als iets niet te weten is? Wat nu als het antwoord op de vraag wat je moet doen, niet in het weten zit? Waar zit het dan?
Dan zit het in herkennen. Als je het antwoord niet weet kun je terug naar je gevoel en herkennen wat je voelt. Als jij herkend dat je onzeker bent, als jij herkend dat boos wordt zonder echte reden, als jij herkend dat je werk je energie kost, als je merkt dat je relatie geen energie meer geeft, als jij herkend dat je het zat bent te horen dat andere het beter weten, dan is de vraag, wil je het anders.
Als het antwoord op de vraag ja is, doe dan iets. Je hoeft dan niet iets te weten, je moet dan iets doen. Als jij niets doet, waarom zou het dan veranderen? Of wil je het niet anders?
Wat je kunt doen, is in gesprek gaan met iemand die niet zal oordelen, dat geeft veiligheid, en maakt het niet gelijk zo groot. Zoek zo iemand en leg je vraag eens voor.
Martin Goedknegt
ZELFbewustzijn als LIFE & RELATIECOACH, PRIVE EN ZAKELIJK
Leuk om te lezen? Geen van deze blogs missen en de laatste in je mailbox? Abonneer je dan nu hieronder.
