Als we iemand nieuw leren kennen zijn we in eerste instantie vaak wat afwachtend, we geven onszelf niet gelijk helemaal. Ergens zeggen we tegen onszelf en tegen anderen dat het ‘Natuurlijk’ is wat we doen.
Vrienden en vriendinnen komen met de raad om er een spel van te maken, en geven aan dat je jezelf natuurlijk niet helemaal moet geven. Ouders hebben je geleerd terughoudend te zijn omdat er anders misbruik van je gemaakt wordt, overtuigd door eigen angsten een gebaseerd op hun realiteitsbeeld van de maatschappij.
Als je dan later een leuk iemand tegenkomt, of voor een uitdaging komt, is het ook logisch dat je terughoudend bent. Je hebt jezelf aangeleerd dat terughoudendheid je natuur, en normaal is. Maar hoe zit het het dan bijvoorbeeld met Passie? Ben je op de momenten dat jij je het fijnst voelt, ook terughoudend?
Wat ik ervaar is dat die terughoudendheid vaak in de weg zit. Juist die terughoudendheid maakt dat je niet alles van jezelf laat zien, of gaat ontdekken. Die terughoudendheid is in mijn ogen in veel gevallen te koppelen aan persoonlijke onzekerheid die je ervaart. Een van de grootste beperkingen om werkelijk het gevoel van vrijheid te kunnen ervaren, gevoed door angst voor wat de ander zou doen, of zelfs bang voor wat je zelf zou doen als je niet terughoudend zou zijn.
Ik ervaar in de praktijk dat die terughoudendheid ons beperkt. We zijn bang dat er iets gaat gebeuren waar we geen controle over hebben. Als ik het gevoel van terughoudendheid bij mezelf registreer stel ik mezelf 4 vragen:
- Klopt het dat ik dit gevoel ervaar (Toetsen)
- Is het nu een onveilige situatie? (Realistisch kijken)
- Waar ben ik bang voor? (Wat is het ergste wat er kan gebeuren)
- Wil ik nu terughoudend zijn? (aanspreken van mijn intrinsieke wil)
Op de eerste vraag heb ik in de meeste gevallen gelijk met tweeslachtigheid te maken. Ik weet dat het niet onveilig is, maar het voelt wel zo. Ik voel een angst, maar wordt niet echt bedreigd. Er staat niemand met een keukenmes op mijn keel :).
Met de tweede vraag, probeer ik het gevoel even te onderdrukken en objectief naar de situatie te kijken. Is er een werkelijke bedreiging?
Om op de derde vraag een antwoord geven is ingewikkelder. Ik ervaar in veel gevallen dat ik misschien voor mijn eigen gedrag wel banger ben als voor het gedrag van de ander. Ik ga bij mezelf te rade waar ik bang voor ben. Bijvoorbeeld dat ik controle over mezelf of de situatie verlies. Als dit zo is, deel ik die angst met de ander. Ik accepteer in eerste instantie daarmee de angst bij mezelf, en vervolgens spreek ik hem uit, en vraag ik er begrip voor. In de praktijk ervaar ik dan dat de ander respect heeft voor het feit dat ik het benoem, en deel. Mensen noemen dat ‘kwetsbaar opstellen’. Als je dat doet ervaar je dat de ander je angst serieus neemt en dat alleen creëert vaak een gevoel van geruststelling. De angst wordt minder er en komt ruimte om minder terughoudend te zijn.
De vierde vraag helpt je dan om de laatste stap te nemen. Je weet nu wat je ervaart niet echt terecht is, en dat de ander begrijpt nu met welk gevoel je in jezelf in dilemma zit. Nu komt het er op aan, wil je en werkelijk je angst voorbij? Weer een dilemma… Je wilt het echt, dat weet je en gevoelsmatig ga je een stap verder. Direct daarop manifesteert het gevoel van weerstand zich nu nog sterker. Je systeem zet alles op alles om je te weerhouden deze stap te nemen. Als je niet oppast trek je jezelf alsnog terug. Ook niet erg, maar stel dan wel jezelf nogmaals de 4e vraag.
Een (ge)norma(a)l(iseerd) mens zou zeggen: Je leert hoe dan ook, jezelf beter kennen :)
Dank voor het lezen! Ik hoop dat er iets van passend is bij de vragen die je hebt!
ZELFbewustzijn als LIFE & RELATIECOACH, PRIVE EN ZAKELIJK
Leuk om te lezen? Geen van deze blogs missen en de laatste in je mailbox? Abonneer je dan nu hieronder.