Vergeven……..Wij als mens denken dat we heel wat zijn. We voelen ons fantastisch, zijn het mannetje of het vrouwtje. We zoeken maanden naar een nieuwe grote auto, huis of geven een ander een ongevraagd advies. We hechten belang aan kleding make’up en merkkleding. We raken gefrustreerd door onze eigen kinderen, we verwijten de ander al zijn/haar beperkingen en geven de ander de schuld van wat wij voelen. We rennen de supermarkt in, haasten ons naar onze ontspannende momentjes en lachen glimlachend naar de mensen die een aalmoes vragen. Wellicht wel met in het achterhoofd de gedachte “get a life”, alsof het werkelijk te pakken is….
Als je onze huidige ontwikkelingen nu eens plaatst in de evolutionaire ontwikkeling, hoe fantastisch zijn we nu dan eigenlijk? Natuurlijk heb ik een gekleurd beeld van de maatschappij en kom ik veel in aanraking met mensen die niet in de beste staat van zijn, zijn. Ik kies daarvoor. Toch is het bijzonder dat juist de mensen die echt vastgelopen zijn niet meer ervaren dat zij heel wat zijn. Zij ervaren het tegenovergestelde. Afhankelijkheid, onmacht, radeloosheid en afbrokkeling van de wereld die zij dachten te hebben. En ook dat herken ik. Het idee dat alles om je heen in stort, de grond onder je voeten wegzakt en dat je niet weet waar alles eindigen zal. Als je niet oppast raak je daarvan in paniek en ga je rare bokkensprongen maken. We raken in een bepaalde ‘roes’ van paniek en het is ongelofelijk moeilijk om daar dan weer uit te komen.
Hulp kan dan het verschil maken, hoewel ook die hulp weer een keuze is. En hoe kun je nu kiezen voor jezelf, als eigenwaarde onder druk staat? Dus hulp lijkt wel een oplossing, maar het is niets meer als een middel. Een middel om je tot inzichten te krijgen zodat je zelf weet welke keuzes je wil maken en waarom. Hulp om je op een weg te krijgen ipv op een bestemming.
Als mensen eenmaal weer langzaam op de weg komen en een richting hebben, gaan ze weer naar de toekomst kijken. Langzaam heft het hoofd zich weer op en zie je en lijf wat ingezakt en vermoeid was weer trots rechtop komen te staan. Ze zien weer licht en langzaam bouwt zich op de puinhopen van het verleden een nieuw beeld van de toekomst op. De boel wordt opgeruimd en er begint vaag een nieuwe wereld te verschijnen, althans een nieuw beeld van de bestaande wereld.
Als je eenmaal daar zit komen er nieuwe vragen en nieuwe uitdagingen naar boven. En zoals ik vaak aangeef, zijn de vragen waar je mee bezig bent de vragen waar je last van hebt, en niet de vragen waar het eigenlijk om gaat.
Vergeven is zoiets. Martin, hoe kan ik mezelf nu vergeven voor wat ik mezelf heb aangedaan, hoe kan ik mezelf vergeven wat ik de ander heb aangedaan of hoe kan ik de ander vergeven wat die mij heeft aangedaan?
Ik geloof dat vergeven een gevolg is. Een gevolg van het niet kunnen accepteren dat het leven anders gaat als dat wij zouden willen dat het gaat. Het toekennen van schuld vanuit de gedachte dat wij in staat zijn de ander te beoordelen. In mijn beleving is de werkelijke vraag niet hoe kan ik vergeven, maar hoe kan ik aanvaarden dat wat ik te leren heb, niet is wat ik wil.
Ik ben van mening dat je makkelijker kunt aanvaarden als je denkt in wat het je brengt, ipv wat het je heeft ontnomen. En dat is een keus, hoewel dat een hele moeilijke is, ook dat herken ik. Toch is het een keus als je niet heel zwaar depressief bent, een keus die jij bewust kunt maken. Je zou jezelf dus kunnen afvragen, wil ik leren vergeven, of wil ik leren aanvaarden?
Sommige mensen mogen leren wat de waarde van het leven is. Prijs jezelf gelukkig als jij er daar een van bent, zorg dat je meerwaarde gaat zien van de periode die achter je ligt.
ZELFbewustzijn als LIFE & RELATIECOACH, PRIVE EN ZAKELIJK
Leuk om te lezen? Geen van deze blogs missen en de laatste in je mailbox? Abonneer je dan nu hieronder.
