Blijven vechten en meegaan of kiezen voor mezelf

Hoi, Allereerst mijn excuses voor het lange verhaal. Ik ben een vrouw van 30 met twee lieve meisjes van 5 en 3 jaar. Ik ben al 13 jaar samen met mijn man, van wie ik 6 jaar getrouwd ben. We hebben veel diepte- en hoogtepunten meegemaakt. De afgelopen jaren ben ik in een automatische piloot terechtgekomen: thuis zorgen voor de kinderen, werken, en alles draaiende houden. Mijn man kreeg een depressie, kreeg kanker (gelukkig genezen), verloor zijn stiefvader, en zijn baan, wat resulteerde in een rechtszaak die drie jaar duurde. Dit alles gebeurde tijdens onze 'tropenjaren'. Nu heeft mijn man een nieuwe baan, is zijn depressie verminderd, en zag hij er weer blij uit. We hebben in de tussentijd een nieuw huis gekocht en ik dacht dat we alles hadden overwonnen en dat we eindelijk konden genieten en rusten. Maar dat bleek niet het geval. Vier maanden geleden heeft hij toegegeven dat hij een affaire heeft gehad met een vrouw die zelf ook in een relatie met een kind zat. De affaire duurde met tussenpozen van 9 maanden, in totaal 2 jaar. Hij voelde zich niet gehoord, gezien of gewaardeerd door mij. We waren elkaar niet langer de beste vrienden, intimiteit was ook weinig. Hij heeft in het begin een vriendschap met haar ontwikkeld en haar 8 maanden afgewezen op seksuele behoeften. Uiteindelijk heeft hij het toegegeven omdat de aantrekkingskracht te groot werd. Seks was uiteindelijk een bijzaak zei hij. Hij vertelt dat hij zich verdwaald voelde afgelopen jaren. Hij deed altijd zij best om afstand van haar te doen, maar dat het een gewoonte werd. Of ze zagen elkaar weer toevallig en raakte ze weer aan de praat. Elke keer als hij met haar was, gingen de lichten uit en voelde hij altijd daarna schuldig. Hij wilde haar niet verliezen als persoon en vriendin en voelde hij gelukkig met haar. Hij zegt dat hij meer voor haar begon te voelen toen zij afstand nam en voor haar gezin koos (hij heeft een trauma van afwijzing in het verleden). Hij heeft pas op het einde zijn gevoelens aan haar geuit. Omdat hij niet begreep waarom zij afstand nam van hem omdat hij wist hoe gek zij was op hem. Nadat zei het wou afkappen ( zei werd zwanger van haar vriend). Merkte ik zijn afstand, kwamen er veel ruzies en zei hij vaak in ruzie dat hij wilde scheiden, dat hij ongelukkig voelt. Ik dacht dat dit kwam door stress van de verbouwing, geldproblemen en depressie. Maar na enkele vragen heeft hij de affaire onthuld. Hij zegt dat hij enorme spijt en schuld voelt en nooit heeft willen scheiden om met haar verder te gaan; hij hield niet van haar, maar zij was speciaal voor hem. In het begin twijfelde hij over zijn sterke gevoelens voor haar omdat hij zo verward was door haar afwijzing. Ik zit nu erg in de knoop. Ik heb gekozen om te blijven maar mijn pijn zit zo diep. Ik blijf continue denken aan de andere dame, haar instagram te bekijken en mijzelf continue te vergelijken. Ik wil mijn man niet kwijt. Hij is mijn droomman en ik hou veel van hem en van mijn gezin. Maar ik wil mijzelf ook gelukkig zien. We hebben inmiddels relatietherapie ingeschakeld en ik kom erachter dat ik niet emotioneel beschikbaar was voor mijn man, mezelf kwijt ben geraakt, weinig behoefte had aan intimiteit en letterlijk in een automatische piloot zat. Mijn man zegt dat hij voor mij heeft gekozen en voor zijn gezin wil vechten, en heeft ook hulp ingeschakeld, zoals therapie. Maar het voelt voor mij dubbel, ik voel een tweede keuze een veilige haven voor hem. Omdat hij in het begin zo onduidelijk was voor zijn gevoelens voor haar. Ik wil niemand tweede keuze zijn, ik verdien ook om geliefd te worden daar ben ik nu heel erg bewust van. Mijn ogen zijn eindelijk echt geopend en ben ik uit de automatische piloot. Mijn man zegt dat hij zoveel van mij houdt dat hij, als ik ziek zou zijn en een nieuw hart nodig zou hebben, zonder twijfel zijn eigen hart zou geven zodat ik zou kunnen leven. Hij zou dit nooit voor iemand anders doen. Maar hij zegt ook dat ik lange tijd niet in zijn hart zat door pijn, we waren elkaar uit de oog verloren en dat hij door de andere vrouw weer iets heeft laten voelen, en zijn zijn hart weer beschikbaar heeft gemaakt voor haar. Nu wil hij naar Brazilië omdat hij zich al jaren ongelukkig voelt. Dit was al jaren zijn droom, maar hij bleef merendeels in Nederland voor mij en onze gezin. Nu wil hij binnen 3 jaar weg en wil hij dat wij als gezin meegaan. Hij wilt graag voor zijn droom vechten en gelukkig zijn. Hij is zich bewust dat ik aan het genezen ben en dat ik hem daarop geen duidelijk antwoord kan geven. Hij geeft mij daarom ook de tijd om te genezen en na te denken. Hij wilt vechten voor onze huwelijk en hoopt hij dat wij hierdoor sterker uitkomen. Natuurlijk wil ik graag mee als zijn vrouw want ik ben ook avontuurlijk aangesteld, maar ik ben bang dat dit weer zal gebeuren, dat ik niet genoeg voor hem ben, of dat de andere vrouw misschien de liefde van zijn leven is en ik dat van hem ontneem. En dat hij niet met haar kan zijn omdat zij ook een gezin heeft. Ik voel me dus als tweede keus (ook al zegt hij dat hij voor mij heeft gekozen). Hoe kan het dat ik me zo voel? Is het mogelijk dat hij dingen zegt omdat ik een veilige keuze ben en dat hij eigenlijk voor haar wilde gaan? En moet ik afwachten wat de tijd kan/gaat doen? Gaat mijn pijn ooit weg?