Anoniem asked 1 maand ago
Martin Goedknegt Staf answered 1 maand ago
Hallo Anoniem!
Dank je voor je uitgebreide en gedetailleerde uiteenzetting van een aantal fases in je leven. Ik moest er even goed voor gaan zitten en het een paar keer doorlezen om de essentie te vinden. Het lijkt erop dat je momenteel mentaal flink in de knoop zit en niet goed weet wat je moet doen. Paniek is een groot woord, maar dat gevoel lijkt toch wel enigszins aanwezig te zijn. Het gevoel de weg kwijt te zijn in het leven omdat je ontdekt dat de ambities die je hebt nagestreefd niet de antwoorden geven op het werkelijke doel dat je in je leven probeert te ontdekken.
Dank je ook dat je mij hebt benaderd, en fijn dat je mij gevonden hebt.
Ik deel je verhaal op in twee delen, namelijk oorzaak en gevolg. Ik denk dat je begint met schrijven over de gevolgen en afsluit met de oorzaak. De vragen die je me stelt zijn naar mijn mening de juiste vragen voor de fase waarin jij nu zit. Hoe ik leer als persoon is uit ervaring. Ik leer niet makkelijk als iemand mij iets vertelt, tenzij ik me in een verhaal of metafoor kan verplaatsen. In de jaren dat ik dit werk doe, en met de 1500+ mensen die inmiddels voorbij zijn gekomen, kan ik binnen relationele vraagstukken de essenties eruit halen, de spreekwoordelijke rode draad zeg maar. Wat ik zie, is dat een heel groot deel van de relaties die vastlopen in meer of mindere mate te maken hebben gehad met een onevenwichtige jeugd. Emotionele onbeschikbaarheid van één of beide ouders is daar een grote factor in. Ik wil vooropstellen dat elke ouder zijn of haar best doet, dat geldt zeer waarschijnlijk ook voor jou, maar niet elke ouder doet de juiste dingen. Dat komt ook door de toenemende kennis in de maatschappij. Zo dachten we vroeger dat een "corrigerende tik" richting een kind prima was, en zaten we daar al rokend om te lachen op een verjaardag.
Die tijd is voorbij. Met de inzichten van nu denken we weer te weten wat een kind nodig heeft, en jij bent ook dat kind geweest, met de kennis van nu zien we wat jij hebt gemist. Je hebt als kind wel degelijk emotioneel beschikbare ouders nodig om je volledig te kunnen ontwikkelen. Als die ouders er niet zijn, zul je je ontwikkelen, maar niet volledig. Je kunt in eerste instantie prima functioneren in de maatschappij, zeker omdat je refereert aan de normen en waarden die je ouders je hebben meegegeven. Maar ik zie dat als er eenmaal kinderen zijn (de biologische noodzaak om als mensensoort te blijven bestaan), mensen vastlopen in de relatie. Het verschilt een paar jaar (rond de 3 jaar), maar doorgaans is de jongste dan een jaar of 4. Dan wordt het anders. Dan gaan we ons meer op de relatie richten en krijgen we met tekorten te maken. De relatie geeft niet wat je zoekt en dan is het zoeken naar hoe je daar verandering in kunt brengen.
Dat is ook moeilijk, vaak zelfs met de beschikbare kennis onmogelijk, omdat je niet weet wat er aan de hand is. In de basis is het vaak zo dat als je bent opgevoed met emotioneel onbeschikbare ouders, de partnerselectie die heeft plaatsgevonden ook heeft geleid tot een emotioneel niet toereikbare partner, met wie je dan wel in een relatie zit. Dan is het conflict wat goed is voor jou en wat goed is voor het gezin. Loyaliteit richting het gezin wordt dan de rat die aan jouw mentale welzijn gaat knagen.
Om antwoord te geven op je vraag: ja, ik denk dat het emotioneel niet beschikbaar zijn van je vader een groot aandeel heeft in de situatie waarin jij je nu bevindt. De leegte die je in jezelf omschrijft, is naar mijn idee het gevolg hiervan. Niet weten hoe je die leegte gevuld krijgt, zorgt ervoor dat je meer van je partner gaat vragen, die dat eerder niet heeft kunnen leveren en nu dus tekortschiet. Dan ga jij op zoek naar anderen (mannen?) en weer vind je mensen die oppervlakkig met je omgaan. Gericht op je lijf, de overwinning, de prestatie en de bevestiging. Als zo’n vrouw voor mij valt, dan zal ik wel goed zijn, is dan waarschijnlijk de drijfveer bij de persoon die jij uitkiest.
Je partner, nog steeds gefocust op ambitie, begrijpt hier niets van. Jullie hebben dit allebei altijd belangrijk gevonden en nu vraag jij 'ineens' iets van hem wat hij niet kan leveren.
Onbewust wordt hij zo op een tekort gewezen en zal zich nog meer gaan richten op de prestatie. Jullie groeien steeds verder uit elkaar en jouw tekort wordt groter. Een open relatie in een geval als dit gaat niet werken en kan leiden tot zeer ingewikkelde emotionele verhoudingen die slopend kunnen zijn. Mensen die het goed voor elkaar hadden, kunnen dan eindigen op een punt dat je altijd hebt veroordeeld. Een open relatie is vanuit deze basis veel eerder destructief dan verrijkend.
Relatietherapie kan zeker helpen en is naar mijn mening veel effectiever dan individuele therapie, omdat de therapeut een verhaal van twee kanten hoort. Wel begrijp ik je angst, maar relatietherapie moet als doel hebben dat jullie beiden in een relatie komen die voor beide goed is. Daar liggen moeilijke vragen aan ten grondslag, zoals het besef wat een relatie nou eigenlijk is. Mensen zeggen wel dat ze een relatie hebben, maar wat heb je dan eigenlijk? Wat is een relatie?
Als ik naar relaties kijk, en dan refereer aan bovenstaande, zou ik niet pleiten voor relatieherstel, omdat dat impliceert dat het wordt wat het was. Ik zou wegen zoeken hoe er binnen de 'relatie' invulling kan komen aan de behoeften en verlangens van beide personen, rekening houdend met de positie waar je als individu vandaan vertrekt. Aan de andere kant kan soms een breuk of een time-out de enige constructieve stap zijn, omdat er zoveel is gebeurd dat er eerst meer aandacht moet komen voor het individu.
Wat ik hier zie, is dat jij een richting kiest voor persoonlijke ontwikkeling. Als je huidige partner dat niet gaat doen, denk ik niet dat het met de 'relatie' goed gaat komen. Zo heb ik dan in de basis twee vragen: wil ik een relatie met deze persoon, en ben ik bereid zelf in de spiegel te kijken?
Dan is er nog de vraag wat moet ik hiermee? Voor mij is de vraag niet wat moet ik hiermee, maar hoe zou ik willen dat het zou zijn. Waarschijnlijk wil je in elk geval van het gevoel van leegte af, wat betekent dat je de aansluiting met jezelf moet hervinden. Wat daarbij bij jou past, is door jou te bepalen. Soms is dat een lange weg met kleine stappen, soms is het een korte weg met mooie ervaringen en heldere inzichten. Het gaat erom wat je wilt; daar ligt je eerste vraag, en dan moet het om jou gaan. Wat wil jij met jouw leven en wat ga jij doen? Gevoel leidend maken is denk ik wat het wordt, en dan verandert de waarde die aan ambities werd toegekend ineens. Dan zakt de waarde van een prestatie en een ambitie, maar komt liefde op de voorgrond. In een relatie zitten met een ondernemer heeft dan voor- en nadelen.
voor nu wil ik je drie dingen meegeven:
1: Had ik maar eerder hulp gezocht.. Een zinloze titel en het gevoel wat dat met zich meebrengt is onnodige ballast. Als je eerder hulp had kunnen zoeken had je dat gedaan. Je vraagt nu van jezelf dat je iets eerder had moeten doen wat je toen helemaal nog niet kon, en krijgt daar een negatief gevoel bij. Blijf reëel, het leven loopt zoals het loopt, en je doet wat je kan op het moment dat je het doet. Dit is een niet helpende ongegronde gedachte in de zoektocht die je maakt, dat helpt je niet. Maak van had ik maar eerder hulp gezocht een titel "Ik ben klaar om te gaan leven". :)
2: Vraag jezelf niet af wie je bent, vraag jezelf af wat je bent. Waar besta jij uit.
3: Herbeoordeel wat werkelijk waarde voor jou heeft in je leven.
Martin, Zelfbewustzijn
Please login or Register to submit your answer
