Heb ik de goede keuze gemaakt?

Een aantal jaren geleden werd ik onverwacht en intensief bevriend met een andere vrouw. Ik ben zelf een vrouw van in 40. Na de scheiding 10 jaar geleden en veel date ervaring in de eerste 5 jaar na de scheiding, kreeg ik 5 jaar geleden een relatie met mijn huidige partner. Een hele fijne, veilige relatie met veel intimiteit en vooral veel communicatie. Voor het eerst had ik zo’n andersoortige en gelijkwaardige relatie. Meestal werd ik verliefd op mannen die voor mij emotioneel onbeschikbaar waren waardoor ik heel hard moest werken. Emotionele onbeschikbaarheid is een thema uit mijn jeugd. Deze vrouw en ik werden heel snel hele goede vriendinnen. Ik wist dat zij op vrouwen viel. Wij spraken veel af en ik kreeg verliefde gevoelens. Na een avond teveel alcohol, probeerde ik haar te zoenen. Zij weerde dat af omdat ik een relatie had. Zij bleek ook verliefd op mij te zijn , en vroeg mij wat ik wilde. Ik was nog nooit verliefd op een vrouw geweest, had zelfs nooit gefantaseerd over seks met een vrouw. Ik vertelde haar mijn gevoelens en was compleet verward. Was dit lust, was dit verlangen, hield ik van haar? Ik wist het niet. Zij was heel emotioneel en was beledigd en boos dat ik het niet wist en haar had geprobeerd te zoenen. Ik wilde haar en de vriendschap niet kwijt. Ik vertelde mijn ervaring en mijn verwardheid aan mijn vriend. En hij vond het fijn dat ik het vertelde en gaf vooral aan. Ga het ontdekken. Ik wilde dit ook graag. Ik bleef dus veel afspreken met die vriendin. Zij wilde seksualiteit niet met mij ontdekken, pas als ik voor haar koos. Niet zolang ik nog in relatie was. Daar was zij heel stellig in. Ik heb de fysieke grens dus daarna altijd gerespecteerd en gezorgd nooit meer teveel te drinken. Wij bleven veel contact houden. Zij wilde duidelijkheid die kon ik niet geven. Zij wilde dat ik voor haar koos en het samen met haar ging proberen. Toen voelde ik heel duidelijk dat ik dat niet wilde. Ik heb twee puberdochters die al een keer een scheiding hebben doorgemaakt. En ik wist niet of ik echt op vrouwen viel, ja op haar was ik verliefd. Maar ik wist niet of het een bevlieging was of lust. Ik houd van mijn huidige vriend en besprak ook veel met hem over mijn zoektocht en gevoelens. Zij wilde het nooit over hem hebben, dan voelde zij zich afgewezen en boos. Zij kwam wel vaak bij mij als de kinderen er waren en soms vroeg ik haar een keer iets in de vorm van oppas voor de jongste. Dit vond zij lastig, omdat zij dat wel mocht doen maar ik niet voor haar koos. Zij stelde mij steeds de vraag samen met haar verder te gaan. Ik vond het heel erg vervelend dat ik haar steeds zo kwetste door haar af te wijzen. En compenseerde dat met veel appjes, contact en aandacht. Ik gaf aan heel erg graag bevriend te zijn en blijven maar geen relatie te willen. Waarop wij even geen contact zouden hebben. Na een paar maanden was er een telefoongesprek waarin zij bijna uitzinnig emotioneel was. Zij bleef maar vragen waarom wij het niet konden proberen en wat er mis was met haar. Ik bevroor helemaal en heb aangegeven dat ik het heel erg vond dat zij zo verdrietig was, maar dat het niet kon. Ik heb haar nooit kunnen uitleggen waar ik stond, mijn gedachten en gevoelens, Wat ik vervolgens wel met mijn vriend besprak. Het was voor haar simpel . Mijn vriend moest weg en zij werd mijn partner en zou in mijn gezin erbij komen. Ik heb haar tijdens dat telefoongesprek aangeraden hulp te zoeken en gevraagd mij te laten weten als het wat beter ging. Ik was er van overtuigd (super naïef natuurlijk) dat onze vriendschap het zou overleven. Het belangrijkste vond ik dat ik het zou horen wanneer zij zich wat beter voelde. Zij had zoveel emotie over mij heen gegoten. Ik voelde mij steeds erg schuldig om haar verdriet. Ik wachtte en wachtte op een berichtje dat het beter ging dat wij misschien elkaar een keer konden spreken. Stiekem voelde ik ook veel opluchting door de radiostilte want mijn compensatie gedrag naar haar was erg vermoeiend en vooral belastend voor mijzelf. En toen na 9 maanden hadden wij een bijeenkomst met een bepaalde club waar wij beide bijzaten. Zij had het steeds met een smoes laten afweten. Via mij was zij erbij gekomen, zij had dus ook niet zoveel met deze club. Ik had die dag nog ge-appt wie er zou komen. Waarop geen reactie van haar. Wij waren al een half uur aan het kletsen toen opeens de bel ging. Daar stond zij (te laat wat niets voor haar is) en met spullen van mij die zij had geleend of gekregen. Ik kreeg geen knuffel ter begroeting, zij deed echt onaardig. Zij gooide al mijn spullen op mijn tafel en ging in de groep zitten, vertelde hoe goed het met haar ging. Aan het eind zei ze in de groep. Ik stop bla bla. Dus nam zij afscheid van de anderen (die ik nooit iets heb verteld van onze ‘verliefdheid ‘). Ik liet haar uit en zij zei ‘nou ik stuur nog wel een kaartje ‘. Op dat moment brak ik en vanuit mijn tenen kwam mijn reactie: ‘ons laatste telefoongesprek ben je over al mijn grenzen gegaan, ik had gevraagd het te laten weten als het weer wat beter zou gaan. Ik wachtte en wachtte en hoorde niets en nu kom je zo mijn huis binnenvallen hoor ik in de groep dat het contact voorbij is, en ga je nog een kaartje sturen? , voor mij is dit heel respectloos, ik vind het wel klaar zo en je hoeft geen kaartje te sturen’. Zij reageerde nog met:’ Hoezo ben ik aan jou verantwoording schuldig?’ Ik ben de afgelopen maanden  heel boos geweest omdat er geen ruimte was voor mijn verhaal of voor mij. Zelfs haar manier van het contact te verbreken in de groep waarvan zij wist dat ik de anderen nooit iets had verteld, voelde alsof er geen ruimte was voor mij. Het hele gebeuren deed veel pijn en maakte mij boos. Maar ik kon het ook loslaten. Sinds ik weet dat zij weer een relatie met een leuke vrouw heeft en verliefd is. Voel ik mij heel erg verdrietig. Was het dan toch verliefdheid? Had ik toch voor haar moeten kiezen? Of is dit gewoon rouw van dat de vriendschap voorbij is? Heel gek want het is maanden en weggeweest en nu komt alles in enorme hevigheid weer terug. Ik weet niet zo goed wat ik hiermee moet en of ik wel goed gekozen heb. Ook dit bespreek ik weer met mijn vriend. En inmiddels wordt hij er wel een beetje gek van, het gaat al jaren over deze dame. En ik heb het heel fijn met mijn vriend. Ook ben ik ervan overtuigd dat ik een goede keuze heb gemaakt. Maar vanwaar dan deze pijn? Ik kan de boosheid, schuldgevoelens, spijt en vooral ook het verdriet en dat ze nu met een ander is gewoon niet goed op een rijtje krijgen waardoor het blijft malen. En ik gewoon niet zo goed weet wat ik met mijzelf hierin aan moet.