In de war

Hallo Anoniem,

Jammer dat je in de war bent, maar goed dat je daarvandaan niet bij de pakken neerzit en hulp zoekt – al is het maar in deze vorm, door je vraag anoniem te stellen.

Dat je het anoniem doet – net als velen met jou – zegt voor mij al best veel. Alsof je niet meer kunt instaan voor je eigen leven, je identiteit, je grenzen, je behoeften.

Ik lees in je woorden dat je conflict vermijdend bezig bent, en dat dat al een patroon is in de "relatie", en dat al langere tijd.

Het verantwoordelijkheidsgevoel dat je nu neemt, zal – vanuit mijn beleving – niet de uitwerking hebben die jij voor ogen hebt. Als ouder geef je een voorbeeld. En kinderen nemen dat voorbeeld over. Niet zozeer wat je zegt, maar wat je doet. Jij leeft je kinderen nu voor dat zij een ander belangrijker moeten maken dan zichzelf. En ik verwacht dat zij dat, wanneer ze zelf een partner kiezen, onbewust over zullen nemen. Want dat is wat zij meekrijgen. Ze weten niet beter. En als ik afga op hoe jij het hier omschrijft, is dat voorbeeld in mijn ogen – vanuit mijn visie – niet te benoemen als een warme of gezonde relatie. Maar dat is wel het voorbeeld dat zij nu krijgen.

De verantwoordelijkheid die jij denkt te moeten nemen, zal daardoor – denk ik – niet bijdragen aan wat je werkelijk zou willen. Tegelijk is het ook niet per se heel schadelijk, daar zitten gradaties in. Maar ik geloof niet dat dit de richting is waarin jouw kinderen het meest leren over liefde, verbinding of zelfrespect.

Fijn in elk geval dat je partner nu met zichzelf aan het werk is. Ik hoop dat hij daarin de juiste hulp krijgt, die hem dichter bij zichzelf brengt.

Wat ik hoor in de situatie met je ex, is meer de escape die hij biedt uit jouw huidige situatie – en dat geldt voor jullie allebei – dan dat het écht over liefde gaat.

Of mensen wel of niet getrouwd zijn, zegt mij niet zoveel. Een huwelijk wordt vaak gezien als een soort extra clausule om de ander niet zomaar te verlaten, zelfs als de relatie niet meer voedend is of niet de warmte geeft waar je naar verlangt.

Dat je niet bij je oprechte gevoel komt, is – voor mij – eigenlijk de échte vraag. Want je gevoel is het kompas in de keuzes die je te maken hebt. En als je daar niet goed bij kunt, ga je op basis van ruis keuzes maken. Dan loop je het risico dat je later spijt krijgt. Daarom zou ik je aanraden om je daar persoonlijk in te ontwikkelen. Niet om een keuze te maken die klopt voor een ander, maar om weer in contact te komen met wat klopt voor jou.

Een paar dingen kunnen je daarin misschien helpen. Niet als oplossing, maar als richting:
– Vertragen. Je hoeft nu niets te beslissen. Laat keuzes even rusten, geef ruimte aan het proces.
– Afstand nemen. Tijd zonder je man, zonder je ex, zonder mensen die iets vinden. Zodat jij jezelf weer kunt gaan horen.
– Voelen in plaats van denken. Niet wat logisch lijkt, maar wat klopt in je lijf. Wanneer voel je rust? Wanneer spanning?
– Schrijven. Bijvoorbeeld een brief aan jezelf over tien jaar: wat heb je nodig gehad? Wat heb je gemist?
– Begeleiding. Iemand die jou kan helpen om de lagen in jezelf zichtbaar te maken – niet om je te vertellen wat je moet doen, maar om jezelf terug te vinden.

Ik wil je ook waarschuwen: situaties worden pas echt complex als vertrouwen geschaad wordt. En als ik lees wat je schrijft, dan zit je in mijn ogen wel op dat spoor.

Als ik zou opschrijven wat goed voor jou zou zijn, dan denk ik dat dat weinig zin heeft. Omdat jij geneigd bent de ander belangrijker te maken dan jezelf. Wat in mijn ogen goed voor jou zou zijn, is: tijd nemen. Ruimte. Een paar weken of maanden loskomen van de situatie waarin je zit. Maar ik vermoed al dat je dat niet zomaar gaat doen – omdat er meteen beperkende gedachten opkomen, die zeggen waarom dat niet kan of mag.

Wat ik wél denk dat jij kunt doen, is voor jezelf gaan onderzoeken wat maakt dat je doet wat je nu doet. Niet om jezelf te veroordelen, maar om jezelf te leren kennen. Om uiteindelijk dichter bij je gevoel te komen. Vandaar de tips.

Iets in mij zegt dat je misschien iets zou kunnen hebben aan het boek De emotioneel afwezige moeder van Jasmin Lee Cori. Niet als waarheid, maar als ingang. Gewoon eens kijken wat het bij je oproept, hoewel ik denk dat het confronterend kan zijn. Weet dat buiten de comfortzone de verandering ligt die je voor ogen hebt.

Met bewuste groet, en ik hoop dat het je lukt je gevoel te volgen bij het lezen van dit bericht!

Martin, zelfbewustzijn