Hallo,
Een half jaar geleden heb ik mijn grote liefde ontmoet. Alles klopt aan hem. We zien elkaar vier dagen per week en zijn ook al twee keer op vakantie geweest. We zijn elkaars beste maatjes geworden en hebben het intens fijn met elkaar. En willen het liefst met elkaar verder. Inmiddels is het geen geheim meer en hebben wij meerdere vrienden van elkaar al ontmoet. Alles klikt en voelt zo goed aan.
Het verdrietige en moeilijke in ons samenzijn is dat wij beiden een relatie hebben. Met kinderen. Wanneer wij ons hart en gevoel volgen willen zij samen een toekomst maar daar gaan we onze partners en kinderen pijn mee doen. Soulmate en elkaars ware grote liefde is al uitgesproken. Ik kijk nu ook anders terug op mijn eigen relatie van 10 jaar. Waar ik gaandeweg wel verliefd ben geworden maar nooit zoals wat ik nu ervaar.
Ik ben verscheurd, mijn vaste partner weet van niets en zal ontzettend veel pijn hebben. Hoe kan het dat ik geen schuldgevoel heb van mijn affaire? Hoe kan het dat ik zo leef? Ik heb inmiddels meer geheimen voor mijn partner maar wat zegt dit over mij en onze relatie?
s.
Hallo S! Dank je voor je eerlijke uiteenzetting, ik merk dat het me raakt, omdat ik weet dat dit zo vaak gebeurd, en zoveel doet met de nieuwe generaties. Dus ik maak er ruim de tijd voor om erop te reageren.
Als we verliefd raken worden er (verslavende) stoffen in ons systeem aangemaakt, welke maken dat we anders gaan kijken naar wat realiteit of werkelijkheid is. Daarnaast wordt de mindset anders. We gaan door al die stoffen en mindset de realiteit verbuigen en gaan bijvoorbeeld anders naar onze eigen (aangeleerde) normen en waarden kijken. De perceptie van hoe we naar de wereld kijken wordt beïnvloed en staat niet vast. Stofwisseling in ons systeem, heeft hier invloed op, veel meer als dat jouw ooit geleerd is. Daardoor doe je wat je doet.
Ik lees het verbuigen van die realiteit, terug in de woorden die je hier uit. Jouw woorden: "Het verdrietige in ons samen zijn is dat we een relatie hebben". Zonder de stoffen in je systeem zou je waarschijnlijk zeggen: "Het verdrietige in mijn relatie is dat ik gevoelens heb voor een ander". Dat zijn twee zinnen, vanuit een totaal ander uitgangspunt. -
En dan nog aansluitend noem je de kinderen...alsof de kinderen de beperking zijn geworden voor jou in het ervaren van geluk. Probeer voor jezelf heel bewust te worden dat de kinderen niet jouw beperking zijn. Het zijn de denkbeelden die jij hebt van hoe het zou moeten zijn. Als je ergens ervaart (en wees hier heel eerlijk in naar jezelf) dat de kinderen een beperking zijn, zullen zij dat voelen. Wellicht ligt een dergelijk gevoel bij jou wel ten grondslag in je persoonlijke ervaring in alles wat je doet.
Mijn antwoord hierboven gaat wellicht wel wat met je doen. Van binnen zul je waarschijnlijk in eerste instantie gaan verdedigen, en misschien aan willen geven of denken, zo heb ik het niet bedoelt. Maar dat hoeft niet, ik oordeel niet over wat jij/jullie doen, ik geef je enkel terug met dit voorbeeld, hoe het je manier van kijken/handelen/ervaren beïnvloed. Ik doe dat omdat je me een vraag stelt.
Daarnaast weet ik dat mensen onderschatten wat de impact op kinderen is als gevoelens niet openlijk worden benoemd en besproken of zelfs worden ontkent. Wat tot op heden nog min of meer normaal is in de huidige tijdsgeest. Zelf ben ik van mening dat kinderen ALLES aanvoelen, maar dat ouders ontkennen of wegwuiven wat ze voelen of bedoelen. Dat maakt dat het kind niet kan leren vertrouwen op het eigen gevoel, want het kan eigenlijk niet vertrouwen op de ouder. Wat er eigenlijk gebeurd is dat het kind zich moet hechten aan een ouder welke niet eerlijk is, wat zou hiervan de impact zijn later, als het kind een relatie aangaat?
We geven het voorbeeld dat we niet eerlijk zijn, gestoeld vanuit allerlei gedachten en concepten. "Ze snappen het niet" "ze voelen het niet "ze hebben het niet door" etc..etc.. Het is heel hard misschien, en niet persoonlijk, maar vanuit mijn ogen is dat een probleem, een mens is een groepsdier, een kind is nog niet beperkt en voelt alles aan, maar zal het eigen gevoel gaan negeren. Net als de ouder die het gevoel negeert, dat is namelijk het voorbeeld wat het krijgt, en in onze natuur doe we als “welp” de ouder na.
Dan heb je nog hoe kan het dat ik geen schuld gevoel heb? Ik denk dat het antwoord tweeledig is, ik denk dat je het schuldgevoel wel hebt, anders zou je het je partner bijvoorbeeld al hebben verteld, maar aan de andere kant onderdruk je je gevoel, dus voel je het niet. Met andere woorden, je hebt het wel, maar voelt het niet. Dit ontstaat door het veranderen van je realiteitsbesef, wat bijvoorbeeld weer je moreel veranderd.
Dan is er de vraag "Hoe kan het dat ik zo leef?" Ik denk dat dat voortvloeit uit het niet hebben geleerd als kind om goed met je eigen gevoelens en emoties om te gaan, of dat je niet geleerd hebt om werkelijk echt voor jezelf te kiezen. Misschien wel omdat jouw ouders niet eerlijk waren over hun gevoel. Dan ontstaan er hiaten in kennis, waarvan jij niet weet dat je ze hebt, en je komt dan in het leven te staan op een manier die voor jou normaal is, maar vanuit mijn beeld tekorten heeft. Als metafoor kun je een vogeltje in een klein kooitje zien, die weet niet wat hij mist in het kooitje en zal gelukkig zijn ook al zijn er beperkingen. Die beperkingen zijn normaal, en dus geen probleem, dat vogeltje kan niet vergelijken, en omdat het niet kan vergelijken weet het niet wat het mist. Maar een vogel die werkelijk vrij is, zal niet begrijpen dat het vogeltje in de kooi gelukkig is, of het wel begrijpen, maar niet kunnen helpen.
Dan is er nog de vraag wat zegt het over mij en de relatie die jij met je partner hebt. Ik denk dat die relatie gebaseerd is op de tekorten die ik hierboven omschrijf. Waarbij ook jou huidige partner zijn eigen vraagstukken moet hebben, dat kan bijna niet anders. Relaties buiten de reguliere relatie zijn doorgaans een gevolg van behoeftes niet kennen wat verlangens zijn geworden welke soms als noodzaak worden ervaren of zelfs een recht aan kan worden ontleend bijvoorbeeld.
Mijn tip zou zijn, is proberen het anders te gaan zien. Niet dat je geheimen voor je partner hebt, maar geheimen hebt voor jezelf. Je gaat in mijn ogen, in eerste instantie vreemt ten aanzien van je eigen behoeften en verlangens, en daarna voor de ander. Wil je zo leven? En als jij zo leeft, zou het dan niet logisch zijn dat je (toekomstige) partner dat ook zo gaat doen? Denk eens na over de vraag, als ik zelf niet eerlijk ben, waarom zou een ander dat dan wel zijn tegen mij? En wil ik leven in oneerlijkheid?
Jij bent in mijn ogen niet in dit verhaal naar je partner niet eerlijk, de vraag is waarom niet? Doorgaans gaat het over de ander niet teleur durven/kunnen stellen. Dan doe je dus liever jezelf tekort als de ander. Je hebt één leven, waarom zou je niet het leven leiden wat je wil leiden? Dit soort vraagstukken ligt vaak de opvoeding een maatschappelijke denkbeelden ten grondslag, niet om die te veroordelen, maar om aan te geven dat dat je gedrag van nu verklaart.
Dat je verwacht dat je partner vanuit jouw beeld pijn zal hebben zou kunnen kloppen, dat weet ik niet. Dit heeft er voor een groot deel mee te maken hoe belangrijk hij jou maakt en of hij verwacht dat je eerlijk bent of niet. Doorgaans is dat wel het geval, maar lang niet altijd. De pijn die ontstaat is vaak gekoppeld aan diverse denkbeelden/aannames/veronderstellingen en ideeën. Ik acht de kans groot als je eerlijk wordt, je partner de relatie vanuit pijn zal verbreken. Ik baseer dat vooral omdat je aangeeft hoe ver je bent in gevolg geven aan je verliefdheid.
De impact op hem zal groot zijn en de komende relaties zal dat waarschijnlijk voor hem gaan leiden tot veel wantrouwen, ik verwacht dat hij zal hulp nodig hebben hier gezond uit te komen.
Mijn advies, aan iedereen in een dergelijke situatie: Heb jezelf lief en ga in waarheid leven. Aanvaard dat er pijn zal zijn, zie het verlies als winst (omdat je in deze relatie niet gelukkig bent en niet in waarheid leeft), maar doorbreek de cirkel voor de kinderen. Ga in waarheid leven, en heb ze lief vanuit die waarheid. Wordt de ouder die je zelf hebt gemist. Ga vanuit waarheid patronen doorbreken, dan wordt mogelijk wat je nooit voor mogelijk hebt gehouden. Lukt dat niet, zoek dan hulp, zou je ook doen als je auto stuk is toch?
Martin, zelfbewustzijn
Please login or Register to submit your answer