Partner verliefd op collega en ruimte willen hebben

Wat een mooie vraag, mooi ook dat je bewust zoekt naar een manier om ermee om te gaan. En ik snap dat dat niet makkelijk is, dank je dan ook dat je mij hier even in betrekt. Ik hoop dat ik je wat richting kan geven.

Wanneer iemand spreekt over “ruimte geven”, stel ik vaak eerst de vraag: is die ruimte dan weggenomen? Dat klinkt misschien scherp, maar het is in mijn ogen een heel belangrijk punt. In veel relaties is het namelijk vanzelfsprekend geworden (cultuur/maatschappelijk) dat er ruimte wordt ingeleverd — niet zozeer uit liefde, maar omdat de ander zich ongemakkelijk voelt als dat niet zou gebeuren. Er wordt dan een soort recht ontleend aan het concept “de relatie”, waarbij dat recht doorgaans gebruikt wordt om eigen angst of onzekerheid niet onder ogen te hoeven zien. Ook hier, bij het lezen van deze tekst, verwacht ik dat er een houding of stemmetje in je is dat spreekt, zonder dat je dat echt door hebt; dat vormt gedrag of invulling aan gedachten.

In plaats van naar binnen te keren (waarom wil ik de ander ruimte ontnemen, vaak angst), verschuift de focus automatisch naar het beperken van de ander. Logisch toch! We hebben een relatie (precies wat ik bedoel). Maar... dat is doorgaans helemaal geen goed idee voor de lange termijn, zeker niet nu relatievormen sterk aan het veranderen zijn.
Je noemt dat er ‘niets mee wordt gewild’ en dat er desondanks om ruimte gevraagd wordt. Voor mij zit daar iets spannends. Als er werkelijk niets mee wordt gewild, waarom dan ruimte? Of bedoel je misschien dat ze er bewust voor kiezen er niets seksueels mee te doen? Dan nog blijft de uitnodiging staan om te onderzoeken wat er dan wel geraakt wordt. Wat is de behoefte of het verlangen dat daaronder ligt? Waarom ruimte, ruimte om wat te onderzoeken eigenlijk? Iets wat er is, iets wat er samen is, of juist iets wat er niet is? Wat wordt er bij de ander beleefd, en waarom daar wel? Mijn ervaring is dat ieder mens — vaak onbewust — op zoek is naar vervulling van eigen verlangens en behoeftes (blog verliefd of onafhankelijk bv.). En dat we die zoektocht vaak vormgeven in contact met de ander (mijn blog de omgeving als reflectie van jezelf).

We kijken als het ware naar onszelf in de ogen van iemand anders. Als we daar iets herkennen of iets voelen ontwaken, noemen we dat vaak ‘verliefdheid’, maar in werkelijkheid is het regelmatig een vorm van afhankelijkheid. Dat herken jij wellicht ook, in je verwarring bij de gedachte dat zij iets zou delen met een ander, of uit je leven zou verdwijnen. Daarnaast zie ik dat de liefde in de aantrekking heel vaak verward wordt met pijn en trauma. Of angst bijvoorbeeld, dat je dit blog liever anoniem hebt, een kenmerk van je eigenlijk niet veilig voelen t.o.v. je relatie of de mensen om je heen bijvoorbeeld. Vraag je eens af: wat is er eigenlijk met mij aan de hand dat ik er zo mee omga?

De gevoelens die ervaren worden bij iemand, laten dan eigenlijk zien dat degene bij wie je iets voelt, doorgaans een vergelijkbare pijn heeft als jijzelf. Je denkt dan: wat voelt het fijn, maar het is eigenlijk: bij jou is mijn pijn minder van belang, omdat jij die ook draagt.

En ja, ik begrijp dat het steeds moeilijker voor jou/jullie wordt. Dat komt denk ik ook omdat de focus nu te veel op de ander ligt. Niet zij zou minder/meer ruimte moeten krijgen, maar jullie zouden samen moeten zoeken naar verdieping in jullie relatie, en vooral verdieping in de relatie met jezelf (ego/gevoel/ziel).

Dat kan door begeleiding van buitenaf, maar ook door boeken, podcasts of open gesprekken. Dat start met het aankaarten. Het doel zou niet moeten zijn dat het contact met die ander stopt, maar dat jullie samen groeien, en dat de relatie sterker wordt — niet uit angst, maar vanuit aantrekkingskracht en echtheid.

Een van de standaarddingen bijna in een polyamoreuze relatie bijvoorbeeld, is dat elke partner evenveel "aandacht" krijgt. Als daar vanaf geweken wordt, krijg je doorgaans conflicten, zoals hier nu eigenlijk gaande lijkt te zijn met wat jij mij vertelt. Wat mij betreft is het ook belangrijk om het idee los te laten dat jij “ruimte geeft”. Daarmee zet je jezelf in een machtspositie die niet gezond is. Ik zou zeggen: het is niet jouw beslissing of zij ruimte krijgt, maar het is aan jou om met haar keuze om te gaan. En dat is niet altijd makkelijk. Maar laat de verantwoordelijkheid zeker bij haar. Het is haar vraag, niet die van jullie, althans zoals er nu mee omgegaan wordt in mijn ogen.

Maar als jij dit proces alleen gaat dragen, zonder dat zij samen met jou deze uitdaging wil aangaan, dan wordt het erg zwaar. Daarom: nodig haar uit om samen te onderzoeken wat deze situatie jullie kan leren, grijp het aan als een verdieping voor je individuele ontwikkeling, en dat voor beide. Wees niet bezig met ruimte of beperking of gevolg, maar richt je op: wat heb ik hier te leren? Om werkelijk te kunnen leren is zelfbewustzijn nodig, dat besef start met meer bewust je gevoelens kunnen herkennen en kunnen benoemen bijvoorbeeld. En er zijn heel veel gevoelens, neem eens een kijkje in het boek De Emotie Encyclopedie bijvoorbeeld. Even los dat ik vind dat ze daar gevoelens en emoties door elkaar halen, maar goed, ik heb het boek niet geschreven :) En dat geldt voor jullie beiden: meer zelfbewust worden.

En als ik dit zo lees, zie ik daar zeker ontwikkelingsmogelijkheden die jullie waarschijnlijk ook dichter bij elkaar zullen brengen, omdat je weer een nieuw gezamenlijk doel kunt stellen. Dat gevoelens ontstaan voor een ander is doorgaans niet het probleem, maar er niet goed mee omgaan (bijvoorbeeld niet op waarheid gebaseerd), daar ontstaan de problemen. En dat is doorgaans niet aangeleerd, niet in de opvoeding, maar ook niet op school bijvoorbeeld. De norm is/was het wegstoppen, negeren ervan, maar in dit tijdsbeeld is dat aan het veranderen, en dus is het moeilijk.

Met warme groet,
Martin