Verliefd op een collega in een relatie, terugkerend patroon?

Forum vragen › Categorie: Relationele vragen › Verliefd op een collega in een relatie, terugkerend patroon?
0 Stem omhoog Stem omlaag
Je naam asked 3 weken ago
Na het lezen van je blog over verliefd zijn in een relatie, neem ik toch contact met je op.
Ik zit momenteel in een stressvolle en verdrietige situatie. Mijn partner heeft na de zomervakantie aangegeven het niet meer voor me te voelen en verliefd te zijn op een collega. We zijn 5 jaar samen en hebben 2 jonge kinderen. Wijzelf zijn net de 30 gepasseerd. We zaten beide in een andere relatie toen wij gevoelens voor elkaar kregen. Ik ben voor deze man gescheiden van mijn toenmalige man en hij heeft zijn vriendin destijds verlaten voor mij. We zijn vrij snel bij elkaar ingetrokken omdat wat we hadden, zo intens/heftig was. We hebben één jaar heerlijk genoten van ons leven samen en besloten een huis te kopen. Hij wilde graag vader worden en zei dat ik de eerste was bij wie hij het gevoel had samen kinderen te willen. Ik heb altijd geroepen dat ik geen kinderen wilde, maar ik ben hierin van gedachte veranderd. We zaten maanden in een caravan, in afwachting van de oplevering van ons huis. Ik was zwanger van ons eerste kindje. In die periode vond ik het lastig dat hij digitaal contact had met een vrouw waar hij meerdere keren mee was vreemdgegaan in zijn vorige relatie. Wanneer ik er iets van zei, wuifde hij het vaak weg, dat het niets voorstelde. Ik gaf aan dat ik me er niet prettig bij voelde, ook vanwege hun geschiedenis. Hij reageerde daarop overdreven en geirriteerd dat hij Snapchat wel weer zou verwijderen. Uiteindelijk werd ons huis opgeleverd. Twee weken later werd onze eerste geboren. Binnen twee jaar mochten wij ons tweede kindje ontvangen. De eerste negen maanden hiervan hebben we als zwaar ervaren, het kindje vroeg veel van onze aandacht. Dat alles heeft achteraf psychisch een groot effect gehad, en de intimiteit tussen ons verdween naar de achtergrond. Hier gingen onze behoeftes en verlangens langs elkaar lopen en raakten we elkaar kwijt. Sindsdien heeft onze relatie een knauw gekregen. Ik voelde eigenlijk druk om seks met hem te hebben en daardoor ging de ontspanning en het plezier voor mij er steeds meer af. Met als gevolg dat het bij mijn partner tot frustratie leidde. Hij geeft aan dat hij zich geliefd en gewild wil voelen en dat intimiteit hem dat brengt. Mijn hoofd stond er toen helemaal niet naar, heel anders als in het begin van de relatie. Uiteindelijk vond ik dat we een goed leven hadden. Ik was gelukkig. Ik had het zwaar met het ouderschap en raakte soms gefrustreerd, dat hadden we beide. Maar ik was nog steeds gelukkig en nog steeds gek op hem. Tot het moment dat hij zich afstandelijk ging gedragen en ik uit hem moest trekken wat er aan de hand was. Hij vertelde mij uiteindelijk het niet meer te voelen voor mij. Hij vond me niet meer aantrekkelijk en baalde bijvoorbeeld van de toename van mijn gewicht (67 kilo, en in het begin van de relatie 60 kilo). Het sloeg bij mij in als een bom, maar optimistisch als we waren, zijn we eraan gaan werken. Ik heb relatietherapie geregeld, we hebben vijf sessies gedaan. Hij is sceptisch met betrekking tot psychologen en vindt dat ze alles maar uit een boekje voorlezen. Ondanks dat heeft hij ook emotionele momenten gehad tijdens de sessies. Hij kon mij alleen niet concreet vertellen wat er nou was waardoor hij zijn gevoel kwijt is geraakt. Uit de sessies kwam naar voren dat hij trauma’s heeft met betrekking tot rouw in verband met verlies van dierbaren voor hem rond zijn twintigste levensjaar. Zijn jeugd is heel turbulent geweest. Zijn ouders zijn daarnaast vroeg uit elkaar gegaan. Daarnaast kwam er naar voren dat hij in een patroon zit met betrekking tot relaties. Na 4-5 jaar wordt hij verliefd op een ander. En hij is heel gevoelig voor aandacht van vrouwen. Hij heeft heel sterk het gevoel dat hij zich geliefd wil voelen. Uiteindelijk heb ik vanaf het begin af aan signalen gehad. Hij zat weer op Snapchat en had nu contact met een andere vrouw, een collega. Als ik ernaar vroeg, zei hij eigenlijk dat mijn gevoel omtrent wat ik aangaf niet juist was. Ik zei dat ik me er niet fijn bij voelde en wederom heeft hij daar niks mee gedaan. In de tussentijd heb ik meerdere rode vlaggen gehad met betrekking tot haar, dat hij verliefd zou zijn op een collega drong niet echt tot mij door. Iedere keer begon ik erover, maar hij wuifde het telkens weg. Ons seksleven werd eigenlijk alleen maar complexer, ook omdat ik het idee had dat er meer speelde maar niet wist wat en het ontkend werd. In de tweede week van oktober heeft hij een punt achter onze relatie gezet. Ik voelde me kapot. Ik belde de makelaar om het huis te koop te zetten, maar merkte aan hem dat hij toch aarzelde. Hij heeft uiteindelijk aangegeven bang te zijn geweest te snel een keuze te hebben gemaakt. In de eerste week van november hebben we besloten om allebei een week uit huis te gaan om rust voor onszelf te krijgen. De frictie tussen ons en de opvoeding van twee jonge kinderen en twee fulltime banen maakten het niet beter. Ik ging eerst een week weg. Toen ik thuis kwam, heb ik met hem gezeten en verteld dat ik begrijp hoe hij zich gevoeld moet hebben toen ik hem de intimiteit niet kon bieden na de geboorte van de tweede, waar hij zo naar verlangde. Dit maakte dat de sfeer weer beter werd. Ik voelde me herboren. Hij zocht mij ook op. In de tweede week van november ging hij een week weg. Toen hij terugkwam, vertelde hij mij dat hij verliefd was op een collega en dat hij in september met haar gezoend had op een personeelsfeest. Ik brak weer. Hij heeft het altijd ontkend, maar mijn onderbuikgevoel was juist. Ik heb hem toen gezegd dat ik hem nog de tijd zou gunnen om te onderzoeken wat hij nu echt wil. Dat ik wil onderzoeken of we verder kunnen onder drie voorwaarden: dat hij met een psycholoog moest gaan praten in verband met zijn vermijdende hechtingsstijl en trauma’s, dat hij het contact met haar even in de vriezer moest zetten en dat ik wilde dat hij ook aan mij liet zien dat hij er voor vecht en ermee bezig is. Dan komen we bij afgelopen weekend. We hadden ruzie, hij gaat weg met de auto en komt later midden in de nacht terug. Ik ben zelf daarop een paar dagen weggegaan, en toen ik terugkwam, vertelde hij mij dat hij seks met haar heeft gehad. Dat kwam hard binnen. Hij zegt dat zijn gevoel van verliefdheid zo sterk is dat hij het moet volgen. Ik heb het idee dat er zoveel in de weg zit dat hij niet een weloverwogen beslissing kan maken. Hij geeft aan wel ergens de twijfel te hebben of hij de juiste keuze maakt, maar zijn zicht is vertroebeld door verliefdheid. Is het te laat voor ons? En wat kan ik hierin betekenen? Ik wil koste wat het kost mijn gezin en mijn grote liefde behouden. Want dat zegt hij wel, dat de band die hij met mij had, hij nooit eerder had. En dat zij niks beters heeft dan ik heb. Het is het gevoel, de spanning en de aantrekking. Hij is er niet tegenop gewassen. Hij heeft wel aangegeven met haar verder te willen na dat “dit” is afgesloten. Echter zet hij geen stappen en heeft hij toch twijfels of hij wel de juiste keuze maakt. Het maakt mij allemaal ontzettend bang voor de toekomst.
1 Antwoorden
0 Stem omhoog Stem omlaag
Martin Goedknegt Staf answered 3 weken ago

Hoi! Wat een vervelende situatie voor jou/jullie. Als ik zoiets lees als wat jij me stuurt, raakt me dat. Maakt me wat moedeloos. Zoveel mensen die niet weten wat er allemaal speelt en waarom dat zo is. Ik zou hierin graag meer verschil willen maken, maar helaas bereik ik niet meer mensen zoals het nu gaat, dus dan voor je vraag hier stellen, dat helpt dan weer een beetje! Voor mij is het vrij helder wat er gebeurt, maar voor de ander, de personen in kwestie, vaak zo moeilijk. Dat is vooral door een verschil aan inzicht, kennis en ervaring.

Maar voor nu gericht op jouw bericht. In veel relaties gaat het zo dat als de één iets doet wat de ander niet fijn vindt, die ander aangeeft dat de één ermee moet stoppen. Maar in mijn beleving ligt de echte vraag veel dieper als het gedrag wat iemand vertoont. Kennelijk heeft jouw partner verlangens en behoeften die niet worden ingevuld, en zoekt hij daar extern oplossingen voor. Mijn insteek zou zijn te onderzoeken wat die verlangens en behoeften zijn en vervolgens onderzoeken waarom ze er zijn. Vervolgens ze te verzachten en te minimaliseren. Zeggen dat het moet stoppen omdat het niet fijn is, is eigenlijk negeren van signalen die duiden op welke ontwikkelingsvraag er ligt. Na het negeren of wegstoppen merken we dat het niet ophoudt. Boosheid, verdriet, frustratie—alles wat door mensen wordt benoemd als negatieve gevoelens of emoties komen er dan bij.
Los van jullie intense emotionele en gevoelsmatige avontuur is er ook een biologie die ervoor zorgt dat de mensheid blijft bestaan: Er 'moeten' kinderen komen. Los van alle obstakels overwint die drang naar kinderen in veel gevallen uiteindelijk. Eenmaal als de kinderen rondlopen, komt de confrontatie met wat mensen doorgaans "de realiteit" noemen.

Seks onder druk, met wie dan ook, is veelal destructief en brengt je in mijn ogen zelden op een plek waar je samen wilt zijn. Als seks onder druk toch voorkomt, ligt er doorgaans trauma aan ten grondslag, in meer of mindere mate. In dit geval lijkt de druk er te zijn omdat er zonder seks iets fundamenteels gemist wordt.
In dergelijke situatie, zoals waar jullie in beland zijn, zoekt vanuit het onvermogen het ego vaak een vijand. Los van de pijn die iemand ervaart, zal de oorzaak (en ook de oplossing) doorgaans buiten het individu worden gezocht. Je 7 kilo meer gewicht is daar een voorbeeld van. Ik zeg niet dat het uiterlijk er niet toe doet, maar het moet in verhouding zijn en daarbij zet ik vraagtekens in deze context. Als ik jouw verhaal lees, is er veel meer aan de hand dan alleen die 7 kilo aan gewicht.

Wat ik daarnaast lees, is dat jij de relatie kar aan het trekken bent. Ik vraag me door je keuze van woorden, zinsopbouw etc. af of jij niet afhankelijk bent van de ander en andersom. Ik lees er in elk geval een lichte vorm van *codependentie* in aan jouw kant. Het komt over alsof jullie een leegte bij elkaar hebben gevuld, dat als euforisch hebben ervaren, maar dat dat in de huidige situatie niet meer werkt (nu de kinderen er zijn en de tijd is toegenomen). Ik denk dat de relatietherapeut in een goede richting zat, maar dat er meer speelt en het voorliggend trauma eerst aangepakt moet worden. Het stapelt zich dus allemaal op op het moment in mijn ogen.

Dat hij om de zoveel tijd naar een andere partner switcht of daar in elk geval contact mee zoekt, heeft in mijn ogen (gebaseerd op wat je me schrijft) te maken met een zoektocht naar zichzelf (en identiteit), waarbij hij zijn pijn en gemis probeert te vermijden (acceptatie?). Doorgaans gebeurt dit onbewust, vooral als de pijn in de vroege jaren van zijn leven is ontstaan. Hij is daarin zeker niet uniek. Daarnaast zoekt tijdens een partner selectie trauma vaak trauma op. Als ik goed zit met bovenstaande analyse, is de kans groot dat jij ook met flinke eigen vraagstukken worstelt. Niet weten wat juist is, wanhoop, paniek, het gevoel dat alles instort. Je zult hem als ik het letterlijk lees belangrijker maken dan jezelf. Misschien doe je dat zelfs vanuit de overtuiging dat dát echt dé liefde is: dat iemand belangrijker is dan jij, of dat het een bevestiging van liefde is.

Probeer je focus niet te leggen op die andere vrouw. Zij is hier even onbekend mee als jij dat ooit was en eigenlijk nog bent. Ook jij bent gevallen voor de waarde die jij in hem zag/ziet dat zal voor de ander even goed gelden. Een waarde die je zonder hem misschien niet volledig bij jezelf kan/kon vinden. Daar lopen veel mensen mee, dat gaat niet enkel over jou of over deze vrouw. De kans dat als hij niets aan zichzelf doet dat dit nog een paar keer zal gebeuren is groot, en als dat zo is wordt het probleem nog groter omdat hij dan met een toenemende mate van zelfafwijzing te maken krijgt, Daarnaast heb jij er niets aan om b.v. boos op de ander te zijn. Wat hier gebeurt, heeft in mijn ogen voornamelijk  te maken met onwetendheid en onvermogen, niet met schuld of opzet. Ik snap dat je van de dreiging af wil. Maar die dreiging is niet de vrouw in kwestie, maar jouw en zijn onvermogen voortvloeit uit eerdere ervaringen.

Als jij aan mij vraagt wat jij kunt doen, is mijn antwoord eenvoudig, maar waarschijnlijk niet het antwoord wat je nu zoekt: ontwikkel jezelf. Zorg dat je niet afhankelijk bent van een partner. En dan heb ik het niet over een financiële situatie, maar over het besef dat een ander jou geen gevoel kan geven, wat doorgaans wel wordt gedacht. Je ervaart een gevoel, maar de afhankelijkheid van een partner bepaalt of dat gevoel wel of niet ervaren wordt. En wat jij kan doen is wel een andere vraag als wat jullie kunnen doen, e dit is in mijn ogen meer een vraag wat jullie kunnen doen. Er daar is veel in mogelijk als het alleen al om de relationele vorm gaat.

Op dit moment is jullie gedrag in mijn ogen destructief. Zonder kennis of ontwikkeling kun je die dynamiek waar je mee te maken hebt niet veranderen, dan tekent de tijd de voorliggende weg uit. Ook is het waarschijnlijk een intensieve weg vanaf het punt waar jullie nu staan. Als slechts één van de twee of geen van beide stappen zet in persoonlijke groei, is de kans in mijn ogen klein dat de relatie blijft bestaan in deze vorm. Of hij blijft bestaan maar dan met veel machteloosheid/pijn. Scheiden wordt dan vaak gezien als oplossing, terwijl het werkelijke probleem zonder persoonlijke ontwikkeling eigenlijk zal blijven bestaan. Dan blijf jij met pijn achter en geschonden vertrouwen, hij zal zoekende blijven naar de beste versie van zichzelf. Met geluk zaal leeftijd hier dan alsnog verandering in brengen en ooit toch de hulp gezocht worden die nu nodig is.
Wat ik in het algemeen lees in jouw verhaal, is dat het hier eerder over afhankelijkheid gaat dan over verliefdheid of liefde, voor beide partners. Maar jullie weten dat niet goed te onderscheiden.

**Concreet antwoord op je vragen: "Is het te laat voor ons? En wat kan ik hierin betekenen?"**
Het is zelden te laat, tenzij een van de twee het niet meer wil of niet bereid is in de spiegel te kijken. Er zitten in je vraagstuk voor mij drie vragen, de ontwikkeling van jou, je partner en de relatie(vorm).

Om jou een eerste stap/inzicht proberen te geven zeg ik het volgende: Jouw probleem kenmerkt zich eigenlijk gelijk in de zin achter de vragen:
*"Ik wil koste wat het kost mijn gezin en mijn grote liefde behouden."*

Dit is in mijn ogen kenmerkend voor jouw situatie. Je zet jezelf opzij voor iets of iemand anders. Dat voelt voor jou niet fijn en maakt bovendien dat je de ander eigenlijk als mens minder te bieden hebt. Daarnaast geef je hiermee een voorbeeld aan je kinderen dat zij een ander belangrijker moeten maken dan zichzelf. Vraag jezelf eens af of dat het voorbeeld is wat je wilt geven. Dit is niet bestendig en heeft in mijn ogen niets met liefde te maken. En voordat je ermee aan de haal gaat, realiseer je dat het jouw woorden zijn waar ik dit op baseer.

Besef vooral dat jouw grote liefde niet buiten jou ligt, maar in jou zit. Leer van jezelf te houden, meer dan van een ander. Pas als jij helemaal jezelf kunt zijn, kun je een ander het meeste van jezelf bieden. Dat start met kennis en vervolgens met een beld van jouw zelf.
Zoals ik aangaf, is het lastig om te bepalen wat jij kunt doen. Ik weet niet wat je wel of niet kunt, waar je wel of niet toe bereid bent, of hoe je partner daarop reageert. Eén ding is echter duidelijk: wat jij kunt doen, is je richten op het vergroten van je kennis voor deze situatie. Zorg dat je gaat snappen wat hier gebeurt, voel je gevoel van verbijstering wat volgt op de situaties waar je mee wordt geconfronteerd.

**Een tip:** Kijk eens of het boek *Ongezien opgegroeid* je aanspreekt. Niet om jouw probleem direct te duiden, maar om een beter beeld te krijgen van dit gebied en de menselijke psyche. Of struin eens door mijn blogs. Een voorbeeld is de blog verliefd of (on)afhankelijk.

Mijn advies? Zoek mensen die hier verstand van hebben, waarbij je beide ervaart: Dit helpt mij om mezelf te kunnen zijn! Er ligt in mijn ogen best een lange weg voor je, maar het is zeker te doen, als je beide wil!

Martin, Zelfbewustzijn

Je antwoord