Wat heb ik gezien?

2019 is een bijzonder jaar geweest. Ik zag mensen het vertrouwen in zichzelf hervinden waardoor ze het vertrouwen weer met een ander durfde te delen. Ook zag ik mensen los komen van een levenslange verslaving, omdat ze sterker werden dan het geweld wat ze vast hield. Ik zag dat mensen leerde de schuld niet bij de ziekte te leggen die ze hebben, maar leerde om te gaan met de beperkingen die ziekte geeft. Ik zag  dat mensen die tegen hun ziekte aan het vechten waren, de lach weer konden toelaten omdat de ziekte kon worden geaccepteerd. Ik zag hoe iemand als doel had om lachend in de onvermijdelijke rolstoel te komen, en dat die persoon dat ook werkelijk realiseert. Hoe onwerkelijk mooi is die realiteit! Daar kunnen we iets van leren.

Als ik er zo aan terug denk ontroerd mij dat, ik heb mooie dingen gezien! Het raakt me dan dat ik die waarde mag toevoegen aan het leven van een ander. Het raakt me hoeveel liefde er zichtbaar wordt door inzicht en hoeveel blijdschap er kan volgen als mensen in staat zijn vertrouwen terug te vinden.

Gewoon wat ik doe

Soms lijkt het wel eens gewoon, gewoon dat ik doe wat ik doe. Dat herkend iedereen wel, dan doe je je werk even als werk. Dan ben je de aansluiting kwijt waarom je eigenlijk doet wat je doet. Als dat bij mij gebeurd, wordt ik er direct mee geconfronteerd, mensen voelen dat en terecht!

Het hele jaar door krijg ik echte gevoelens en echte emotie te zien, voel ik de warmte van een stel wat zich weer aan elkaar geeft en zie ik de vreugde die dan ontstaat. Soms is het voor mij lastig om mijn waarde dan te zien omdat ik blijf zoeken naar een weg om van meer betekenis te zijn. En soms is het enorm confronterend dat het niet lukt om met mijn kennis iemand het inzicht te bieden wat ik ze zo gun. Aan de andere kant is dat ook weer mooi omdat het zichtbaar maakt waar ik nog kan ontwikkelen.

Dan doet een gesprek met iemand die in een soortgelijke situatie heeft gezeten als ik, weer wonderen. Iemand die met kaarsjes en alleen een matras, op een houtenvloer in een niet geïsoleerde tochtige zolder tot bezinning kwam. Vrienden die op zo’n moment dan voor iemand geen vrienden blijken te zijn, ouders die je dan laten vallen en radeloze partners die je partner niet meer kunnen zijn.

Dat brengt mij dan soms weemoedig terug naar het moment dat mij de echte lessen van het leven werden geleerd. Ik voel dan weer de pijn en het verdriet de onmacht en de vastberadenheid. Na zo’n gesprek kom ik dan weer dichter bij mezelf. Na zo’n gesprek voel ik weer die “doorleving” van liefde en het verdriet, welke er beide mogen zijn.

Wat heb ik geleerd

Door mijn depressie heb geleerd dat je als mens een keuze hebt, en dat het enige wat je hoeft te doen is jezelf in die keuze te kennen en te vertrouwen. Als je dat kunt ga je de wereld anders zien. Dan ga je zien dat we zijn opgevoed in een wereld van “goed en niet goed”, maar dat het eigenlijk gaat over mensen die “ wel bij machte zijn of niet bij machte zijn.” Als je dat eenmaal ziet ligt geluk ineens heel dichtbij.

Voor mij komt meer en meer dichterbij dat 2020 een jaar wordt waar ik nog dichter bij mezelf ga komen. Echter weet ik nu door de eerdere ervaringen dat dat niets met verlies te maken heeft. In dat traject laat angst zich zeker zien, omdat dat wel eens zou kunnen betekenen dat ik moet loslaten wat mij lief is. Maar tegelijk realiseer ik mij dat dat wat mij lief is, bij mij zal zijn als ik mezelf ben. Het voelt als een soort afscheid, afscheid nemen van 2019 en alles wat daarvoor lag.

Ikzelf zit net als heel veel mensen om mij heen, volop in een leerproces. Ik ben iets wat mij dierbaar is aan het loslaten. Iets wat mij heeft geholpen in de donkerste tijd van mijn leven.

In de put

In die tijd op dat punt, zat ik voor mijn gevoel diep in de spreekwoordelijke put. Maar aan de rand ergens helemaal bovenaan, stond in het schemer, mijn wilskracht. Een kracht die mij stap voor stap zou gaan begeleiden in dit proces. Een kracht die bij elke misstap de pijn opnam, een kracht die bij elke tegenslag mij door die tegenslag trok. Een kracht die er altijd was, een kracht waarop ik leerde vertrouwen.

Ik kan mij nog herinneren dat ik uiteindelijk op de rand van de put zat en daar de wilskracht dankbaar was. Alsof hij naast me zat en ik hem een hand gaf, hem naar me toetrok en huilend van de gevoerde inspanning, mijn hoofd op zijn schouder lag. Wilskracht was misschien wel mijn grootste vriend.

Als je in de spreekwoordelijke put zit, voel je je zwaar geïsoleerd en eenzaam. Als je je zo geïsoleerd voelt en je alleen de wilskracht ervaart om verder te komen, wordt dat je aller, allerbeste beste vriend. Door dik en dun. Door de ervaringen die je opdoet neemt het vertrouwen toe in je wilskracht en leer je minder na te gaan denken. Je volgt dan die kracht.

Na dat moment ben ik vol vertrouwen achter mijn wilskracht aan gaan lopen, en heeft die kracht mij gebracht tot het punt waar ik nu ben. En nu, nu op dit moment omarm ik die kracht. Ben ik die kracht dankbaar en realiseer ik mij dat ik het nu zonder kan. Gek is dat, ervaren dat je zonder het geen kunt wat ooit zo belangrijk voor je is geweest.

Voor mij persoonlijk ben ik inmiddels beland in een nieuwe fase. Ik ben gaan zien dat de wilskracht een geforceerde kracht is. Het is bepalend, en daardoor doe ik mezelf diep van binnen tekort. Ik volg mijn wil, niet mijn hart. Ik realiseer me dat het tijd om opnieuw de pijn in mijn lichaam op te zoeken en met die pijn iets te gaan doen. Ik lijk wel gek. Nu ik de woorden één zie worden met het papier voor me denk ik waar begin ik eigenlijk aan? Tegelijkertijd verschijnt er een glimlach op mijn gezicht, omdat ik voel dat het vertrouwen in mij heerst.

Ik voel een pijn in mijn hart, die tegelijkertijd zichtbaar maakt hoeveel potentie mijn hart eigenlijk heeft. Mijn hart is letterlijk al weken onrustig en klopt heftig. Dit proces aangaan wordt waarschijnlijk een aanslag op veel wat mij lief is. De één zal er van kunnen genieten, de ander gaat zich wellicht afkeren. Wederom er zal de één mij vertrouwen kunnen toekennen, en weer zal de ander die dat niet kan, met angst en emotie worden geconfronteerd. Dit proces herken ik.

Het roer gaat om

Voor de zoveelste keer in mijn leven trek ik het roer radicaal om. Weer zal dit weerstand geven en weer zal mij dat uitdagen om door te zetten en koers te houden. Toch voel ik, dat het omtrekken van het roer het beste is, en leer ik dat weerstand van de ander enkel weerstand van de ander is.

Ik nodig je uit

2020 zal voor mij een periode worden waarin ik wilskracht bedank, maar er niet meer achteraan ga lopen. Ik ga stappen maken in het volgen van mijn hart. Ik nodig jou uit om die stappen met mij te gaan maken. Dat zal moeilijk worden omdat de gedachten die je gaat ervaren jou zullen ‘dwingen’ het bekende te blijven doen. Je normen en waarden komen onder druk, je overtuigingen zorgen voor problemen en je aannames worden onverwachte verrassingen.

Het beeld wat je ooit had komt aan het wankelen, en dat zal maken dat je houvast gaat verliezen. Maar tegelijkertijd kun jij kiezen. Wil ik zekerheid opbouwen of wil ik vertrouwen opbouwen om mijn hart te volgen? Realiseer je dat alles wat wankelt in zekerheid, er ruimte komt om in vertrouwen te groeien.

Realiseer je dat met alles wat je loslaat, er ruimte komt voor hetgeen wat werkelijk bij je past.

Laat je los wat niet echt bij je past, en geniet van die keuze! Proost!

ZELFbewustzijn als LIFE & RELATIECOACH, PRIVE EN ZAKELIJK