Ik heb mezelf op een gegeven moment voorgenomen om elke dag op te staan met de intrinsieke motivatie om mijn zelfbewustzijn verder te ontwikkelen. Uiteindelijk leid mij dat naar zelfaanvaarding. Ik had ervaren dat ik mezelf niet was, en ik wilde mezelf zijn. Dat motiveerde mij meer te gaan ontdekken van wie ik wekelijk ben, dat door meer toe te laten als ik had gedaan, en dat ruimte te geven om zich verder in mij te ontwikkelen. Die houding maakt dat ik ook elke dag leer van de gesprekken die ik voer, of beter gezegd, de ontmoetingen die ik ervaar met mensen.
Die echte motivatie maakt dat ik mijn leven steeds mooier en mooier ga ervaren. Door een toenemende mate acceptatie van mezelf zakt de behoefte om ergens iets van te vinden, of ergens over te oordelen. Ik hoef niet meer te zeggen dat iemand het niet juist doet, of oordeel niet meer over het rijgedrag van een ander in het verkeer. Ik leer dat wat mensen doen, een oorzaak heeft. Zo zal een kind wat is opgevoed door ouders die veel ruzie maken, zich op de achtergrond plaatsen. Als dat kind volwassen is zal het moeite hebben met het feit dat hij of zij belangrijk is voor een ander. Vroeger zou ik dan zeggen “Natuurlijk ben jij belangrijk”, nu zal ik zeggen, “Zou je belangrijk willen zijn?”
Omdat ik open in mijn gesprekken ga leer ook ik van die gesprekken. Ik heb geleerd dat ik als persoon het moeilijk vind om te geloven dat ik mezelf mag zijn, en dat mensen juist willen dat ik dat ben omdat ook zij anders zijn. Ik heb altijd gedacht dat ik moest passen binnen de kaders van de maatschappij en de cultuur, als ik daarbuiten trad werd/wordt dat vaak afgekeurd, maar nu leer ik pas dat dat heel subjectief is. Als ik mensen om me heen heb die zich onzeker voelen, zal ik denken dat dat normaal is, en zal ik me uit angst om anders te zijn ook onzeker gaan voelen. Ik wil dat echter niet, ik wil mezelf kunnen zijn. Omdat ik dat wil, ervoer ik meer en meer dat er mensen op mijn pad komen die zichzelf willen zijn. Daardoor ging ik meer en meer accepteren dat ook ik anders was. Nu wil ik zijn wie ik ben, en komen en mensen op mijn pad die dat ook willen. Andere mensen die ook zoeken naar hoe zij zichzelf kunnen accepteren. Nu wil ik iedereen accepteren voor wie hij of zij is en komen er meer mensen op mijn pad die mij accepteren om wie ik werkelijk ben.
Ooit heb ik onbewust iets afgewezen in mezelf, ik heb ooit een deel afgewezen van wie ik ben. Ik ben me daar inmiddels van bewust. Maar hoe laat je iets toe wat je afwijst van jezelf?
Dat start met het herkennen, waarna je kunt erkennen. Pas als je (h)erkent kun je in een positie komen dat je gaat veranderen, zodat je kunt veranderen. Herkennen wat het is is de eerste stap. Wat ik herkende is dat ik andere dingen hoorde als die tegen mij werden gezegd. Ik hoorde dat ik afgewezen werd als mens, maar dat zei de ander helemaal niet. Ik wees mezelf af, en daardoor hoorde ik dat. Ik weet inmiddels en ervaar nu dat ik op heel veel vlakken anders ben. En daar ben ik inmiddels echt heel trots op :)! Elke dag geniet ik van het anders zijn en het geeft me ongelofelijk veel inspiratie.
Toch loop ik soms ook nog tegen een barriere aan (oude pijn), dan wil ik iets wat anders is, en dan veroodeel ik dat. Een patroon, bang dat wat ik wil andere mensen pijn doet met alle mogelijke gevolgen van doen.
En hoe mooi is het dan, als je mensen om je heen ervaart die juist blij zijn dat je anders bent, omdat zij ervaren dat ze anders zijn. Dan is er onvoorwaardelijk intrinsieke acceptatie. Wat dat met mij doet is dat dat me raakt. Het maakt een gevoel los dat ik heb onderdrukt: Zelfaanvaarding.
Als je accepteert wie je bent, dat durft te delen, zul je gaan ervaren dat er mensen op je pad komen die net zo anders zijn als jij.
Dan ga je ervaren dat jouw waarde zichtbaar wordt als je de veiligheid voelt om te delen waar je bang voor bent.
Martin Goedknegt
ZELFbewustzijn als LIFE & RELATIECOACH, PRIVE EN ZAKELIJK
Leuk om te lezen? Geen van deze blogs missen en de laatste in je mailbox? Abonneer je dan nu hieronder.
